Ogólna na luty:

Aby wszyscy ludzie mieli pełny dostęp do wody i do zasobów potrzebnych do życia codziennego.

Zapotrzebowanie na wodę stanowi rosnący problem dla coraz większej liczby krajów świata. W przyszłości konflikty zbrojne wybuchać mogą nie tyle z powodu roszczeń terytorialnych czy problemów etnicznych, ile o dostęp do zasobów wodnych. Pierwszym był konflikt między Boliwią a Chile. Międzynarodowe konsorcjum,

właściciel kopalń w Chile, korzystało z wody przerzucanej systemem pomp z Boliwii, borykającej się z brakiem wody, która nie otrzymywała za nią żadnej zapłaty.

Brak dobrej wody do picia najbardziej dotyka mieszkańców krajów ubogich. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) 20% ludzkości nie ma dostępu do zdrowej wody pitnej, podczas gdy w Europie każdy zużywa jej dziennie 150-250 litrów, wypijając tylko 1% z tej ilości. W Afryce 1 osoba na 5 (50% to ludność wiejska) nie ma dostępu do zdrowej wody pitnej. W ostatnich pięćdziesięciu latach dostęp do niej zmniejszył się tam o 3. Ma to konsekwencje zdrowotne i gospodarcze. Picie skażonej wody zabija rocznie więcej dzieci niż skutki połączonych razem chorób AIDS, odry i malarii. Na biegunkę umiera tam rocznie 200 milionów dzieci przed 5. rokiem życia.

ONZ ogłosiła rok 2003 „Międzynarodowym Rokiem Wody”, a w 2010 uznała dostęp do zdrowej wody pitnej za podstawowe prawo wszystkich ludzi. Benedykt XVI, przemawiając na Światowej Wystawie (2008, Hiszpania – Saragossa), podkreślił, że prawo dostępu do wody pitnej wynika z godności ludzkiej osoby i że normy regulujące korzystanie z wody nie mogą jej traktować jako produktu podległego prawom rynku. Odniósł się w ten sposób do faktu, że w wielu krajach woda drożeje, bo dostęp do źródeł przejmują korporacje, sprzedając ją z ustalonym przez siebie zyskiem. Woda jest darem Boga. Konieczna jest zmiana mentalności ludzi odpowiedzialnych za politykę i życie społeczne. Ojciec Święty zaprasza do modlitwy wstawienniczej w tej intencji.

Misyjna na luty:

Aby Pan wspierał wysiłki pracowników służby zdrowia w najuboższych regionach, którzy opiekują się chorymi i osobami starszymi.

Zdrowie jest bezcennym darem, który trzeba chronić i odzyskiwać. Każdy to czyni na miarę możliwości przez osobistą profilaktykę, pielęgnowanie bliskich czy zaangażowanie w wolontariat, który organizuje posługiwanie chorym i osobom w wieku podeszłym. Profesjonalnie robią to jednak pracownicy służby zdrowia: lekarze, pielęgniarki, pozostały personel szpitalny, pracownicy sanitarni, farmaceuci. Są wyszkoleni, ale powinni być ludźmi o wielkim sercu, emocjonalnie dojrzałymi, nastawionymi na niesienie bezinteresownej pomocy. Tylko to umożliwia skuteczną pomoc. Osoba chora i stara jest przecież szczególnie podatna na ból, poczucie osamotnienia i smutek. Przede wszystkim jednak muszą mieć możliwości do leczenia. Ojciec Święty – prosząc o modlitwę w ich intencji – uściśla, że chodzi o pracowników służby zdrowia w najuboższych regionach. Zdrowiu bogatych sprzyja wysoki poziom możliwości farmakologicznych i chirurgicznych. Ludzie ubodzy, których dopadła choroba lub starość, są tego pozbawieni tam, gdzie zdrowie traktowane jest jak towar do kupienia, albo gdzie opieka zdrowotna nie zapewnia ochrony i przywracania zdrowia.

To problem stary, skoro już św. Augustyn – w dziele De Trinitate XIV, 9 – piętnował nierówność w podziale dóbr i domagał się przyjęcia zasady, że sprawiedliwość polega na pomaganiu ubogim. Dobry Samarytanin, pochylony nad zranionym, jest wzorem „większej sprawiedliwości”, jakiej domagał się Bóg-Człowiek. Uczył, że wypełnieniem Prawa jest miłość. Wspólnota wierzących ma świadomość potrzeby głoszenia Dobrej Nowiny przez nauczanie i otoczenie opieką potrzebujących. Z inspiracji chrześcijan powstały pierwsze szpitale oraz instytucja nosząca nazwę Służba Zdrowia. Zbawienie trzeba rozumieć całościowo jako zdrowie duszy i ciała.