Ogólna na luty:

Aby pasterze Kościoła zawsze byli otwarci na działanie Ducha Świętego w nauczaniu i posłudze ludowi Bożemu.

Posłuszeństwo Kościołowi w sprawach wiary i moralności jest podstawą wspólnoty i jedności Ludu Bożego. Wiary i moralności trzeba strzec. Powyższa Intencja skazuje jednak na to, że w rozumieniu Ojca Świętego ważniejsze od posłuszeństwa wiernych wobec "pasterzy Kościoła" jest posłuszeństwo, jakie to oni - prezbiterzy i biskupi mają okazywać Duchowi Świętemu.

Ukazał to Jan Paweł II w liście apostolskim Pasterze trzody, w którym odwołał się do rytu konsekracji biskupa. List ten skierowany jest wprawdzie do wszystkich, którzy uczestniczą w kapłaństwie hierarchicznym. Nie mniej jednak dotyczy głównie biskupów, bo to oni mają pełnię kapłaństwa. Nad głową przyjmującego sakrę trzymana jest otwarta Ewangelia - na znak, że ponieważ słowo Boga ogarnia i strzeże jego posługę, to on ma podporządkować swe życie głoszeniu Dobrej Nowiny i wyjaśnianiu jej wiernym. I nie wolno mu zapomnieć o tym, że "pasterz Kościoła", tak jak każdy człowiek, podlega ograniczeniom i jest grzeszny, że stanowi cząstkę Ludu Bożego. To go zobowiązuje do rozeznawania głosu Boga, który nim kieruje. Otrzymując święcenia kapłańskie nie staje się automatycznie doskonały. I zwłaszcza kapłan ma codziennie szukać woli Boga i prosić Go o siłę do jej wypełnienia.

Ojciec Święty poleca modlić się za "pasterzy Kościoła", by - otwarci na światło Ducha Świętego - stawali się dojrzali na miarę Jezusa Chrystusa i by umieli stawić czoło wyzwaniom, jakie stają przed nimi z racji otrzymanej misji wobec Ludu Bożego. Stając się, dzięki prowadzeniu intensywnego życia duchowego, posłuszni Bogu, staną się pasterzami według Serca Jezusa - zarówno w skomplikowanych sytuacjach dzisiejszego świata, które tworzą historię, jak i w zwykłych sprawach codziennych.

Misyjna na luty:

Aby Kościół w Afryce skutecznie szerzył pojednanie, sprawiedliwość i pokój, zgodnie ze wskazaniami II Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów.

W roku 1994 (10 IV - 8 V) odbył się w Rzymie I Nadzwyczajny Synod Biskupów Afryki. Miał on przygotować Kościół w Afryce na obchody Wielkiego Jubileuszu 2000. Myśl przewodnią tego synodu stanowiły słowa Zmartwychwstałego: Będziecie moimi świadkami (Dz 1, 8). Już 13 XI 2004 Jan Paweł II zapowiedział zwołanie kolejnego takiego Synodu. Wymagała tego sytuacja na kontynencie. Benedykt XVI zaaprobował te zamierzenia swego Poprzednika i 22 VI 2005 zwołał II Nadzwyczajny Synod biskupów Afryki. We współpracy z Sekretariatem Generalnym Synodu Biskupów, ustalił temat: Kościół afrykański w służbie pojednania, sprawiedliwości i pokoju, powołując się na słowa: Wy jesteście solą dla ziemi. [...]. Wy jesteście światłem świata (Mt 5, 13-14).

Wprawdzie Kościół w Afryce się umocnił, ale ujawniła się tam potrzeba gruntownej przemiany - społecznej i politycznej, kulturalnej i religijnej. W roku 2004 kontynent ten liczył 148.817.000 wiernych świeckich, 630 biskupów, 31.259 prezbiterów (w tym 20.358 diecezjalnych), 57.475 osób konsekrowanych (niekapłanów) i 379.656 katechistów. Obecnie zwiększyła się liczba misjonarzy wysyłanych z Afryki na inne kontynenty. Kościół prowadzi tam pracę wychowawczą i charytatywną, ale mieszkańcy tego kontynentu są coraz bardziej udręczeni konfliktami zbrojnymi i wywołaną przez te konflikty nienawiścią. Przed wierzącymi stoi zadanie dokonania właściwej oceny tego stanu rzeczy. Kościół, który rozumie siebie jako rodzinę Bożą, czuje się zobowiązany do szukania tego, co służy budowaniu - budowaniu ludzkiej wspólnoty, braterstwa i sprawiedliwości. "Szerzenie pojednania, sprawiedliwości i pokoju" nie jest działaniem ideologicznym. Wartości te można znaleźć jedynie w Osobie Jezusa Chrystusa, toteż aby ci udręczeni ludzie mogli żyć godnie, trzeba zrobić wszystko, by poznali oni i pokochali Jezusa Chrystusa.