"Aby głosić orędzie, które powierzył mu Chrystus, Kościół potrzebuje sztuki. Musi bowiem sprawiać, aby rzeczywistość duchowa, niewidzialna, Boża, stawała się postrzegalna, a nawet w miarę możliwości pociągająca. Musi zatem wyrażać w zrozumiałych formach to, co samo w sobie jest niewyrażalne. Otóż sztuka odznacza się sobie tylko właściwą zdolnością ujmowania wybranego aspektu tego orędzia, przekładania go na język barw, kształtów i dźwięków, które wspomagają intuicję człowieka patrzącego lub słuchającego.

Głos dzwonu towarzyszył człowiekowi od kolebki po grób, wyznaczał rytm dnia, pracy i święta, wzywał do modlitwy i walki, bronił przed złem.

Tajemnica śmierci to najbardziej angażująca człowieka kwestia…

(...) Żyjemy w (...) świecie, w którym chrześcijańskie przesłanie było wielokrotnie powtarzane do tego stopnia, że wydaje się, iż jest pozbawione jakichkolwiek zrozumiałych treści dla tych, których uszy zamykają się na słowo Boże, zanim jeszcze zostanie wypowiedziane. (...)

Jeden z pierwszych Ojców Kościoła, święty Ireneusz z Lyonu, pisze przepięknie, że "Słowo Boże zamieszkało w człowieku i stało się synem człowieczym, by przyzwyczaić człowieka do objęcia Boga, a Boga do zamieszkiwania w człowieku – zgodnie z upodobaniem Ojca”¹. Nie stało się to jednak od razu po grzechu pierworodnym, Bóg bowiem przez bardzo wiele stuleci przygotowywał ludzkość na przyjście swego Syna Jednorodzonego, który miał być obiecanym Mesjaszem, czyli Wybawicielem.