On sam stał się ubogim (2 Kor 8, 9). Cała droga naszego odkupienia naznaczona jest ubogimi. Zbawienie to dotarło do nas dzięki wypowiedzianemu „tak” pokornej dziewczyny z małego kraju, zagubionego na peryferiach wielkiego imperium.

Drodzy Członkowie Apostolstwa Modlitwy! Od kilku miesięcy proszę Was, abyście indywidualnie i na spotkaniach wspólnotowych naszych ognisk apostolskich czytali wybrane fragmenty z adhortacji Evangelii gaudium, modlili się i dzielili Waszymi przemyśleniami.

Drodzy Członkowie Apostolstwa Modlitwy, papież Franciszek w adhortacji Evangelii gaudium poucza, że przekazywanie wiary nie będzie skuteczne, o ile nie będzie napełnione radością i nadzieją. Uczy także: Głoszenie Chrystusa oznacza ukazywanie, że wierzyć w Niego i iść za Nim jest nie tylko rzeczą prawdziwą i sprawiedliwą, ale także piękną, zdolną napełnić życie nowym blaskiem i głęboką radością, nawet pośród trudnych doświadczeń (EG 167).

Dziewico i Matko, Maryjo,

Ty, któraś pod tchnieniem Ducha Świętego
przyjęła Słowo życia
w głębi Twej pokornej wiary,
całkowicie oddana Odwiecznemu,
pomóż nam wypowiedzieć nasze «tak»
wobec pilnej potrzeby, jak nigdy dotąd naglącej,
by wszędzie rozległa się Dobra Nowina o Jezusie.

W Credo po wyznaniu Wierzę w jeden Kościół dodajemy przymiotnik „święty”. To znaczy stwierdzamy świętość Kościoła, która jest cechą obecną od samych początków w świadomości pierwszych chrześcijan. (...) W jakim sensie Kościół jest święty, skoro widzimy, że Kościół historyczny w swojej drodze poprzez wieki miał tyle trudności, problemów, chwil ciemnych? Jak może być święty Kościół tworzony przez istoty ludzkie, przez grzeszników, grzesznych mężczyzn i kobiety, kapłanów, zakonnice i zakonników, biskupów, kardynałów, papieża – grzesznika? Wszyscy grzeszni... Jak może być święty taki Kościół?