Naszą ufną nadzieję pokładamy w Sercu Jezusa, bo Ono jest źródłem miłości. W Chrystusie ukrzyżowanym objawiła się miłość sięgająca poza śmierć. Mówi do nas Pan: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki (J 11, 25-26).

Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, byśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej. Ga 4, 4-7

Zadaniem każdego człowieka jest być twórcą własnego życia: człowiek ma uczynić z niego arcydzieło sztuki.

Gdy św. Ignacy Loyola otwierał oczy i rozmyślał o Kościele, to mógłby z przerażenia chwytać się za głowę. Co się wtedy działo, w głowie się nie mieści. Bo głowa za mała do tego, by to pomieścić.

Słynna ikona „Trójca Święta” lub „Trzech pod dębem Mamre” Andrzeja Rublowa, rosyjskiego mnicha i najwybitniejszego tamtejszego malarza z przełomu XIV i XV wieku, przedstawia Trójcę Osób, symbolizującą świętą miłość.

Osoby te odpoczywają, rozmawiają ze sobą, są sobie bliskie i tchną miłością. Każda postać jest inna, a jednak tworzą one we wzajemnej bliskości jakąś prawdziwą jedność. Przed nimi znajduje się kielich, w którym zanurzony jest Chrystus-Baranek i każda z Osób ma skorzystać z tego samego kielicha, czyli wziąć udział w wiecznej Bożej uczcie miłości.