30. Niedziela zwykła;
Ewangelia według św. Mateusza 22, 34-40

Pośród wielu nakazów, zakazów i różnych rozwiązań, które rozwinęły się w historii Izraela, trudno było dostrzec to, co najważniejsze. W wypowiedzi Jezusa pojawia się wręcz określenie o „przecedzaniu komara”, ale o pomijaniu rzeczy bardzo ważnych. Jak pośród tych różnych rozwiązań nie zgubić tego, co najważniejsze?

Dlatego Jezus pozostawia uczniom bardzo konkretną wskazówkę. Podpowiada również, w jaki sposób uniknąć błędnych decyzji, które będą dotykały nas, naszych bliskich, ale również osoby „postronne”. Nie pozostawia jednak samego przykazania – kochaj Boga i bliźniego, zdając sobie sprawę, że nasza subiektywność w patrzeniu i ocenie, może zaprowadzić nas na manowce.

Jezus do przykazania miłości dołącza słowa: jak siebie samego. Pozwala to faktycznie realnie popatrzeć na to, jak podchodzę do drugiego. W tej nowej formie już nie tylko jest obecna zasada oko za oko – czyli czyń drugiemu to, co on tobie czyni, ale wchodzi na płaszczyznę czyń drugiemu to, co chciałbyś, aby on czynił tobie.

Miłość bliźniego dla Jezusa jest przykazaniem, w którym streszcza się cała nauka i prorocy. W przykazaniu tym nie chodzi tylko o uczynki miłosierdzia, które możemy, czy wręcz powinniśmy świadczyć bliźniemu, ale chodzi o pragnienie dobra dla drugiego (w którym oczywiście zawiera się chęć pomocy). Doskonale wiemy, że można pomagać z różnych powodów, np. z chęci bycia cenionym czy też aby dowartościować siebie itp., lecz tutaj chodzi o coś więcej.

Przykazanie to dotyczy wszystkich ludzi, jest obowiązkiem wszystkich. Każdy może dawać i przyjmować miłość – pragnąc dobra dla drugiego! Przykazanie zachęca, aby patrzeć na świat, ludzi i sytuacje – tak jak patrzy na nie Bóg. W ten sposób powoli przybliżamy się do tego, co było na początku, w raju, gdzie człowiek był blisko Boga i drugiego człowieka, i żył w pokoju z całym stworzeniem!