Niedziela Miłosierdzia Bożego;
Ewangelia według św. Jana 20, 19-31

Święty Jan Ewangelista po relacji o pustym grobie i spotkaniu Jezusa Zmartwychwstałego z Marią Magdaleną opisuje spotkanie Jezusa z uczniami w wieczerniku. W miejscu tym kilka dni wcześniej Pan podczas ostatniej wieczerzy uczynił dar z siebie i tam też wspólnota Jego uczniów zaczęła gromadzić się na modlitwę. Apostołowie już wiedzą, że Jego grób jest pusty, bo otrzymali tę wiadomość od Marii Magdaleny, jednak sami nie spotkali jeszcze do tej chwili Zmartwychwstałego Mistrza.

Opowiadanie o spotkaniu Zmartwychwstałego z uczniami zaczyna się od stwierdzenia: wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie(…) przyszedł Jezus. Dla Żydów wieczór był początkiem nowego dnia. Ten czas po zachodzie słońca, gdy po domach zapalano światła, przywołuje na myśl wyjście Izraelitów z Egiptu, gdy obłok rozświetlał ciemności (Wj 14, 20), a określenie: owego pierwszego dnia tygodnia nawiązuje do proroctwa Zachariasza: Nie będzie to dzień ani noc, wieczorową porą będzie jasno (Za 14, 7). Dzień paschalny to szczególny dzień, który nie zna zachodu, ósmy dzień bez końca – Dzień Pana! Niestety dla ludzi, którzy nie otworzą się na Światłość świata, nadal będzie panował mrok.

To, że uczniowie byli zamknięci w wieczerniku, jest zrozumiałe, bo bali się, że spotka ich podobny los jak Jezusa. Nie spodziewali się, że On żyje. I właśnie do takich zalęknionych uczniów przyszedł z własnej inicjatywy Chrystus Pan. Zbawiciel nie miał pretensji do nich, że Go opuścili. Teraz stoi pośrodku nich jako zwycięzca nad śmiercią. Pierwsze słowa Jezusa: Pokój wam! nie są zwykłym pozdrowieniem, lecz są wyrazem pełni wszelkich błogosławieństw mesjańskich, owoców Jego męki i zmartwychwstania. Jego przebite ręce i bok potwierdzają tożsamość Zmartwychwstałego. Z tych zranionych rąk Zbawiciela nikt nie może nas wyrwać. A na tych, którzy patrzą na Tego, którego bok przebili, wylewa się Duch łaski i pociechy (Za 12, 10). Obecność zwycięskiego Mistrza wypędza lęk i zwątpienie: uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.

Zaskakuje nas to, że Jezus Zmartwychwstały tchnął na uczniów, podobnie jak kiedyś Bóg, stwarzając człowieka, tchnął w jego nozdrza życie. Gest ten sugeruje udzielenie im Ducha Świętego. A ten Duch Pana udziela mocy odpuszczania grzechów, co jest większym cudem niż wskrzeszanie umarłych. Jezus jest Zbawcą i pośrednikiem, dzięki któremu Ojciec przyjmuje marnotrawnych synów. I to posłannictwo odpuszczania grzechów, właściwe Jezusowi, przekazuje On teraz Kościołowi: Albowiem w Chrystusie Bóg jednał ze sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazał słowo jednania (2 Kor 5, 19). Kościół będący sakramentem zbawienia dla wszystkich ludzi kontynuuje misję Baranka Bożego, który gładzi grzech świata.

Rozdział 20. Ewangelii św. Jana przedstawia nie tylko drogę paschalną Apostołów, ale dotyczy ona każdego ucznia, który spotyka się ze Zmartwychwstałym Jezusem w Jego słowie i natchnieniach. Także i my otrzymujemy od Jezusa misję jednania ludzi z Bogiem i między nimi. Dary Ducha Świętego udzielane są nam do odważnego głoszenia Zmartwychwstałego Pana.

W czasach, gdy ludzie są zaniepokojeni groźbą wojen i klęsk żywiołowych, otuchą napawa nas obecność Zbawiciela w Eucharystii. On wzywa nas: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię (Mt 11, 28). Prośmy miłosiernego Jezusa, aby dał i nam swego Ducha Pocieszyciela i Obrońcę.