Wniebowstąpienie Pańskie;
Ewangelia według św. Marka 16, 15-20

Wstępując do nieba, Jezus poucza nas, że życie nie ogranicza się tylko do doczesności, lecz wykracza poza ziemską rzeczywistość. Codziennie też powinniśmy kierować nasze serca ku niebu, bo tam kiedyś doznamy uwielbienia i chwały. Jezus odszedł do Ojca, a mimo to jest wciąż wśród nas obecny, gdy głosi się Ewangelię, sprawuje sakramenty i pomaga bliźnim.

W zakończeniu Ewangelii św. Marka czytamy ostatnie słowa Jezusa skierowane do uczniów: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Wykonując to polecenie, stajemy się Jego świadkami i naśladowcami. Jezus daje stanowczy i uniwersalny nakaz. Uczniowie mają głosić Ewangelię wszystkim ludziom, a więc mają iść z tym orędziem nie tylko do Izraela, ale do wszystkich ludów i narodów. W ten sposób stają się misjonarzami i głosicielami Dobrej Nowiny i Jezusowymi „narzędziami” w dziele zbawienia całego świata. Ci, którzy nie znają osobiście Jezusa, będą mogli Go poznać za ich pośrednictwem.

Obecnie i my jesteśmy Jego apostołami. Jak Jego pierwsi uczniowie mamy głosić Go światu. Nakaz ten dotyczy wszystkich wierzących, aby wspólnota Kościoła tą misją objęła cały świat, a wtedy pozyskanie i uświęcenie choćby jednego nowego ucznia przyczyni się do dobra całego Kościoła. Jezus posyła wierzących, zarówno duchowieństwo, jak i ludzi świeckich, z misją głoszenia Dobrej Nowiny. On oczekuje od nas głoszenia Ewangelii, co powinno być wielką przygodą naszego życia. Mamy przekazać i głosić wielkie orędzie miłości Bożej. Jezus zapewnia, że będzie współdziałał z nami i potwierdzi to nasze świadectwo cudami.

Święty Marek za cel swej Ewangelii postawił sobie doprowadzenie do wiary każdego, kto jej słucha i wierzy w Syna Bożego. Istnieje ścisły związek pomiędzy wiarą a chrztem, dlatego do tej wiary i chrztu zapraszani są wszyscy, którzy chcą być zbawieni. Do tej misji są powołani uczniowie obdarzeni Jezusową mocą, dzięki której mogą być wiarygodnymi świadkami. Zawsze owocem głoszenia Dobrej Nowiny jest nawrócenie serca, a jego zewnętrznym wyrazem jest wiara i chrzest. Sprawdzianem autorytetu głosicieli Dobrej Nowiny będą takie znaki: wypędzanie złych duchów, mówienie nowymi językami, odporność na trucizny i uzdrawianie chorych. Są to charyzmaty obecne już w starożytnej wspólnocie Kościoła. (Dz 3, 1nn; 9, 32nn; 14 ,8nn; 16, 16nn; 19, 13nn; 28, 3nn). Wzmianka o wężach i truciźnie w sposób obrazowy nawiązuje do duchowej walki z mocami ciemności. Chrystus pokonał szatana, którego symbolem w Biblii jest wąż. Słowa o piciu trucizny oznaczają symbolicznie pokonywanie z odwagą wszystkich trudności na drodze wiary. My także, jak Apostołowie, wypełniając Jezusowe polecenie, doświadczymy mocy zbawczej Ewangelii w swoim życiu, i doświadczą jej ci, którym głosimy Dobrą Nowinę.

Pamiętajmy, nasze modlitwy wstępują do nieba i wielbią Boga, gdzie Jezus wrócił po spełnieniu zbawczej misji i skąd kiedyś do nas powróci.