Tato miał zafrasowaną minę. Chyba nikt z domowników nie przypuszczał, iż komunijny prezent Kazika stanie się przyczyną tylu problemów. Tablet od chrzestnej miał bawić i uczyć, tymczasem równie często, co pozytywnych, dostarczał też emocji negatywnych.

Między chłopcami wybuchały ciągłe spory. Młodszy Kazio – chyba trochę złośliwie – zabraniał starszemu Włodkowi korzystać z tego urządzenia, z kolei Włodek zazdrościł bratu, gdyż on akurat nic podobnego na swoją Komunię nie dostał.

– Samolub – mawiał najczęściej rozżalony chłopiec, by przy najbliższej sposobności dokuczyć jakoś Kazikowi. Wówczas kłótnia zaczynała się na dobre i musieli interweniować rodzice.

W szkole ci, których rodzeństwo również w tym roku przystępowało do Pierwszej Komunii, znali ten problem. Ktoś kłócił się o smartfona, ktoś inny o komputer lub konsolę do gier. Tylko czy naumyślne zabranianie rodzeństwu skorzystania z czegoś, bądź uczucie zazdrości są tym, czego uczyli mama z tatą? Włodek wiedział, że nie.

Co gorsza, podczas białego tygodnia prezent bardzo odciągał uwagę Kazika, który myślami był gdzieś daleko… Zbliżał się też koniec roku szkolnego, czas, kiedy trzeba podciągnąć wyniki w nauce, a mały, elektroniczny przedmiot przyciągał niczym magnes.

– Dlaczego tak tu tłoczno? Czy nie przyjemniej spacerować na zewnątrz? – nurtowało Włodka uporczywe pytanie; mimo słonecznej pogody po galerii handlowej przechadzało się mnóstwo ludzi. Rodzice, choć nie lubili tego miejsca, zabierali czasem chłopców do restauracji szybkiej obsługi. Rozmawiali, podjadając frytki. Tylko Kazik miał odrobinę naburmuszoną minę. Mama nie pozwoliła mu zabrać tabletu.

– Będziesz grał, zamiast być z nami – powiedziała.

– Przecież cały czas z wami będę – protestował Kazio.

Dopiero w restauracji Włodek pojął sens matczynych słów. Rozejrzał się wkoło. Jakaś pani obok zasiadła do stołu, by zjeść posiłek ze swoim smartfonem. Nieco dalej dwie koleżanki bezustannie szczerzyły zęby do tabletu. Ludzie przychodzili niby razem, w grupie, a jednak osobno i po krótkiej wymianie zdań pogrążali się w wirtualnym świecie, popijając kolę i przesuwając bezwiednie palcami po dotykowych ekranikach, jakby nieobecni.

– Mogłem wziąć tablet – mrukną znów Kazio.

– Lepiej dałbyś już spokój – przerwał Włodek.

– Przyszedł czas, abyśmy poważnie zastanowili się nad tym, jakie praktyczne zastosowanie można znaleźć dla tego urządzenia – tata odstawił na bok kubeczek z sokiem pomarańczowym. – Chcemy z mamą, abyś zrozumiał, że ma służyć nie do zabawy, lecz przede wszystkim do nauki.

– Do nauki? – zdziwił się Kazik.

– Pamiętasz, co powiedziała ciocia? – spytała mamusia. – Powiedziała: „wykorzystuj go mądrze”. Skoro masz to urządzenie, używaj go w sposób przemyślany.

– Ale jak?

– To już nasza rola – odparł tata. – Poszukamy aplikacji dla dzieci. Takich do nauki języków obcych, matematyki, ćwiczenia czytania. Popytam w pracy, znajomi na pewno coś podpowiedzą.

– A ja zapytam w szkole – zaofiarował się Włodek. – Może program do tworzenia muzyki?

– Przede wszystkim jednak nie zaniedbujmy szkoły, obowiązków oraz nie zamykajmy się w wirtualnym świecie – ostrzegała mama.

Włodek leżał na górze piętrowego łóżka, czytając książkę. Przed chwilą Kazio spytał, czy ma ochotę pobawić się tabletem, lecz ku zdziwieniu młodszego brata, odmówił. Książka była ciekawsza. Etap fascynacji urządzeniem minął. Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną – przypomniał sobie pierwsze przykazanie Dekalogu. W myślach podziękował Panu Bogu za swoje prezenty; aparat fotograficzny oraz rower okazały się mniej problematyczne.

– A właśnie. Rower! – Włodek uświadomił sobie, że w jego oświetleniu padły baterie. – Muszę poprosić tatę, niech kupi zapas baterii i je wymienimy.

Zbliżało się lato, lecz na rowerach chłopców białe, intensywne światełko musiało pulsować bezwzględnie przez cały rok. Chodziło o ich bezpieczeństwo oraz dużo lepszą widoczność dla innych pojazdów. Tego wymagali rodzice. Włodek wiedział, że tak jest dobrze.