Wniebowstąpienie Pańskie;
Ewangelia: Mt 28, 16-20

Pójście za Jezusem oznacza przejście podobną drogą, jaką On przeszedł. Wielokrotnie podczas trzech lat swojej działalności Jezus wskazywał uczniom potrzebę wzięcia swojego krzyża i naśladowania Go.

Jednak bezpośrednie wydarzenie związane z Jego śmiercią było dla uczniów bardzo trudnym doświadczeniem, które zmieniało się wraz z odkrywaniem Jezusa zmartwychwstałego. W momencie Wniebowstąpienia był w nich już pokój oraz przekonanie o słuszności i prawdziwości tej drogi. Nadal jednak pozostawało pytanie: jak żyć po odejściu Mistrza?

Jezus poleca uczniom, aby udali się w drogę, by głosić dobrą nowinę. Równocześnie prosi ich, aby nie odchodzili z Jerozolimy, ale oczekiwali na zesłanie Ducha Świętego. Czy te dwa polecenia są przeciwstawne, czy też może się uzupełniają? Z pewnością odnoszą się do stałej postawy, która ma towarzyszyć wszystkim, którzy idą za Jezusem, a nie tylko do samego momentu zesłania Ducha Świętego.

Człowiek rozwija się tylko wtedy, gdy potrafi się zatrzymać, popatrzeć na świat, poświęcić czas na modlitwę, rozmowę z Bogiem. Chrześcijanin, który się nie modli, to ktoś, kto szkodzi, wystawiony jest bowiem na iluzję kuszenia i wybór drogi na chybił trafił. Jednak sama modlitwa nie wystarcza, musi się ona przełożyć na wyjście, działanie, świadectwo, w przeciwnym razie powoduje kręcenie się wokół samego siebie (wokół własnych spraw, problemów, potrzeb). W ten sposób człowiek usycha, brakuje mu życia, staje się odcięty od reszty świata.

Każde życie wiary staje wobec podwójnego niebezpieczeństwa. Może rozpłynąć się w relacji z Bogiem, w której nie ma miejsca na autentyczne zaangażowanie na rzecz braci. I przeciwnie, może się wyczerpać w gorączkowym aktywizmie, w obsesji dawania, w którym zapomina się o tym, co mamy do zaoferowania, łudząc się, że zewnętrzne działania zastąpią pustkę wnętrza (brak relacji z Bogiem).

Pośród tych wszystkich niełatwych dróg pozostaje zapewnienie Jezusa: A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.