Uroczystość Trójcy Przenajświętszej;
Ewangelia według św. Mateusza 28, 16-20

Bóg przychodzi do człowieka w historii. Najpierw objawia się jako Bóg Jahwe i daje Narodowi Wybranemu Dziesięć słów – Przykazania Boże. Później przez wieki zapowiada przyjście Mesjasza, który ma zbawić świat i objawić Boga takim, jakim jest.

Jezus objawia Boga jako Trójcę. Objawia Boga Ojca, Syna, którym jest On sam, i wreszcie obiecuje zesłanie Ducha Świętego, gdy odejdzie. Trójca Święta to prawdziwe oblicze Boga. Znane już było człowiekowi w Raju. Bóg stwarzając człowieka, uczynił go na swój obraz. Jednak na skutek grzechu pierworodnego więź z Bogiem została zerwana, a na jej miejsce pojawiły się zło i nieufność.

Bóg jednak nie zrezygnował z człowieka i przez wieki przywraca pierwotny porządek, współpracując z człowiekiem. Uroczystość Trójcy Świętej staje się szansą, by stanąć wobec tajemnicy, a zarazem wobec pierwotnego pragnienia podobieństwa do Boga, którego to obraz nosimy w naszych sercach.

Tajemnica Trójcy Świętej pozwala nam otworzyć się na tajemnicę Boga. Nie możemy Go pochwycić, opisać, zaklasyfikować. Nasza cywilizacja coraz bardziej stara się zmarginalizować tajemnicę na rzecz wszystkiego, co można wyjaśnić, w co nie trzeba wierzyć. W konsekwencji nasze życie staje się coraz bardziej prozaiczne, szare, zwyczajne bez wyrazu. Każda rzecz ma swoje miejsce, jest zaopatrzona w etykietę, która mówi o tym, do czego można jej użyć i jak powstała.

Uroczystość Trójcy Świętej otwiera nas na tajemnicę i niezrozumienie, a z drugiej strony na obecność w nas tego pierwotnego pragnienia relacji i otwarcia na Osobę. Wiara chrześcijańska jest otwarciem się na Boga, który objawia się jako Trójca, czyli Bóg, który jest w relacji do siebie samego, świata i człowieka. Jest obecny pośród nas. Nasza droga tu na ziemi jest uczeniem się tych relacji, które w sposób doskonały i pełny doświadczymy, gdy poznamy Boga twarzą w twarz – po zmartwychwstaniu.