Od zawsze podziwiałem ludzi ciężkiej pracy. Takiej w totalnym pocie czoła, brudnym ubraniu i maksymalnym ubytku sił. Zaczynają o świcie, a kończą o zmierzchu. Poświęcają swoje organizmy, by coś wytworzyć. Oddają, by zyskać. Górnicy, rolnicy, budowlańcy, rzemieślnicy, czy kowale.

Czy dążyć do doskonałości to robić wszystko perfekcyjnie? Unikając głębokich psychologicznych analiz, spróbuję w Piśmie Świętym i własnych obserwacjach oraz doświadczeniu znaleźć odpowiedź na to pytanie.

Szczęśliwi cisi, czyli łagodni – brzmi jedno z błogosławieństw wypowiedzianych w Kazaniu na Górze. Ten, który jest cichy i pokornego Serca, sam prowadzi nas do przyjęcia tego błogosławieństwa. Uczy, jak stać się podobnym do Niego. Duch, którego On nam posyła, przekonuje nas do głębi, że cichość i pokora nie są przeżytkiem, ale drogą do szczęścia. Współczesny świat rozumie łagodność jako słabość, tymczasem w Jezusowej łagodności ukryta jest wielka moc. Piekło boi się łagodnych.

Wyrażenia „Serce Jezusa” nie znajdziemy w pismach św. Ignacego Loyoli. Jednak tym, co spaja Najświętsze Serce z duchowością ignacjańską, jest wewnętrzny związek, jaki zachodzi pomiędzy nabożeństwem do Serca Jezusa a Ćwiczeniami duchowymi, źródłem i nerwem tej duchowości.

Z siostrą Marie-des-Neiges ze Wspólnoty Eucharistein (St. Jeoire, Francja) rozmawia Joanna Szubstarska.