Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha. Rz 5, 5

W uroczystość Zesłania Ducha Świętego jedno trzeba nam sobie przypomnieć, a mianowicie, że najważniejsza we wszystkim i ponad wszystkim jest miłość!

Prócz tekstów mówiących niejako o istocie dzieła odkupienia przez przyszłego Mesjasza, autorzy Pisma Świętego Starego Testamentu usiłują dotrzeć także do samych głębin Serca Mesjasza, zbadać, co się dzieje w tym Sercu udręczonym tak bardzo i równocześnie tętniącym triumfem zwycięstwa.

Kiedy święty Paweł w Liście do Koryntian (rozdział 13) wylicza przymioty miłości, umieszcza wśród nich  przymiot cierpliwości. Ujmuje to i w innych pokrewnych słowach: Miłość potrafi wszystko znieść, wszystko przecierpi. 

W Katechizmie Kościoła Katolickiego (nr 1865) czytamy: „Grzech powoduje  skłonność do grzechu, rodzi wadę wskutek powtarzania tych samych czynów. Wynikają z tego niewłaściwe skłonności, które zaciemniają sumienie i zniekształcają kontrolę oceny dobra i zła”. Tekst ten sugeruje istnienie różnicy między grzechem i wadą, a równocześnie ich pokrewieństwo. Zarówno grzech, jak i wada mają wydźwięk negatywny. Są odstępstwem od jakiejś normy, bądź ustanowionej przez kogoś, bądź wynikającej z natury.

Przyzwyczajenie i rutyna często sprawiają, iż określenie: Serce Jezusa, włócznią przebite nie dziwi nas i nie wzrusza. A przecież kryje się tutaj zdumiewająca tajemnica. Zapytajmy: dlaczego to Serce Jezusa zostało włócznią przebite, a nie serce sprawcy zła - grzesznika? Z jakiej racji konał na krzyżu niewinny Baranek Boży, a nie człowiek winowajca? Co skłoniło Boga wszechmocnego do tak niezwykłego zaangażowania się w los grzesznej ludzkości?