Wciąż na nowo bardzo potrzebujemy pocieszania. Ciągle nam bowiem nie wychodzi życie, popełniamy te same błędy, raz po raz nie wychodzą nam relacje z innymi ludźmi, a sprawy idą w złym kierunku. Bardzo często popadamy w smutek. Na różne sposoby – nieraz bardzo rozpaczliwe, nałogowe – poszukujemy pocieszenia. Nawet w życiu duchowym można czasem zatracić się w szukaniu pocieszenia, które ma płytki, powierzchowny, egoistyczny charakter i niewiele wspólnego z wiarą.

Jednym z najpiękniejszych utworów średniowiecznej liryki religijnej są Żale Matki Boskiej pod krzyżem. Tekst rękopisu pochodzi z lat siedemdziesiątych XV wieku, a znaleziony został w bibliotece benedyktyńskiego klasztoru Świętego Krzyża; stąd inna jeszcze jego nazwa: Lament świętokrzyski. Utwór ten reprezentuje gatunek wypowiedzi lamentacyjnej, tzw. żalu, skargi. Bolejąca Matka stojąca pod krzyżem swego Syna to motyw upowszechniony w sztuce i literaturze europejskiej, zwłaszcza za sprawą głośnej łacińskiej pieśni z XIII wieku Stabat Mater Dolorosa… Przypuszcza się, że utwór ten mógł być w przeszłości częścią wielkopiątkowego misterium.

Obrazy Bożego Serca były i są w naszych domach i świątyniach, pomagają w skupieniu modlitewnym, zdobiąc przestrzeń sakralną.

Ważną rolę w ewangelizowaniu Chin odegrały obrazy. Misjonarze jezuiccy dobrze wiedzieli, jak istotne dla świata chińskiego było pismo obrazkowe, które de facto jest fundamentem kultury chińskiej. Przy użyciu europejskich alegorycznych obrazów mogli oddziaływać artystycznie i ewangelizatorsko na tradycje i kulturę chińską. Malowali obrazy europejską techniką chiaroscuro w linearnej perspektywie. Nauczyli się jeszcze w Europie olejnej techniki malowania, dzięki czemu zaciekawili literatów chińskich na dworze cesarskim.

Gorące pragnienie naszego Pana, by Jego Najświętsze Serce doznawało szczególnej czci,

zmierza – jak sądzę – do odnowienia w naszych duszach skutków Odkupienia.