Gdy patrzysz na obraz Serca Jezusa, co Ci przychodzi do głowy, co czujesz? Pomyśl przez chwilę… Jezus pokazuje swoje Serce… to przecież jakieś takie niemęskie, niewspółczesne, takie trochę mdłe i przesłodzone. Najgorsze jest to, że nas to już w ogóle nie porusza. Przechodzimy koło niego, jak kolejnego kiczu sztuki sakralnej. A tutaj kryje się coś o tysiąckroć ważniejszego niż większe czy mniejsze arcydzieło malarskie.

Chrześcijanin jest człowiekiem zmartwychwstania. On nie tylko uwierzył w zmartwychwstanie Jezusa, ale także w swoje powstanie z martwych, czyli w życie wieczne. Wartość życia jest tak niezwykła, że człowiek jest gotowy wszystko poświęcić, aby tylko je ocalić. Jednak ludzkie możliwości są ograniczone. Jezus mówi: Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia? (Mt 6, 27). Każde życie doczesne zmierza ku śmierci. Jest ona nieuniknionym jego kresem. Stwórca jednak uczynił coś wielkiego i pięknego. Zdecydował, że śmierć będzie dla człowieka tylko przejściem do pełni życia, do uczestnictwa w nieśmiertelnym życiu samego Boga.

Ja was pocieszać będę…

Na Błoniach w Krakowie – w czasie pielgrzymki bł. Jana Pawła II – odczytałem na transparencie napis: Bóg jest radością. Takie świadectwo wiary dawała grupa młodzieży. Pomyślałem wtedy, jak to dobrze, że młodzi ludzie odkrywają w Bogu radość. Przecież miłość Boga na każdego człowieka promieniuje radością. Radość to jakby rumieniec na sercu i twarzy człowieka wierzącego.

Kiedy słuchamy słowa Bożego, przyjmujemy i rozważamy je, wówczas nasze życie zmienia się na lepsze – doświadczamy łaskawości dobrego i hojnego Boga.

Zjednoczony z ludźmi

Poczęcie się i narodzenie Jezusa Chrystusa, Jego wcielenie, jest wydarzeniem, którego nie można pominąć w refleksji nad sensem i celem własnego życia. Ten fakt zmienia bieg historii całej ludzkości i każdego człowieka.