Szczepanów to ludna wieś położona kilka kilometrów na północ od Brzeska, zaraz za nową autostradą A4 – sądząc po schludnych domach – w miarę zamożna, a nawet dzietna, bo szkoła jest okazała, a boisko sportowe rozległe i nowoczesne. W końcu to jeszcze Galicja! Aż trudno uwierzyć, ile we wsi pokazują obiektów związanych ze św. Stanisławem (1030-1079), biskupem i męczennikiem. I jak żywa jest tu pamięć o Patronie Polski!

Samotnie wkomponowany w zalesione zbocze klasztorny zespół bernardynów spod krakowskich wzniesień porywa, uwzniośla, skłania do refleksji. A do tego ta cisza! Któż pozostawił potomności tak wspaniały pomnik wiary, piękna i dostojeństwa?

Zwykło się mówić: zamek w Malborku. To skrót myślowy. Bliżej będziemy prawdy, gdy ten największy obiekt obronny w Polsce uznamy za warowny klasztor, lub poprawniej – warowne miasto zakonne. Patrząc przez pryzmat fatalnego wejścia Krzyżaków w historię Polski, z całą tego wejścia negatywną konsekwencją aż po dziś dzień, my, Polacy, mamy prawo do jak najsurowszych osądów pod adresem zakonnych rycerzy, którzy na zbroje zarzucali białe płaszcze z naszytym na nich czarnym krzyżem.

Aztecy dysponowali rozległą wiedzą matematyczną, astronomiczną i architektoniczną. Wierzyli w wielu bogów, których przedstawiali w postaci węży, i byli przekonani, że ich przodkom ukazała się kometa w kształcie uskrzydlonego węża o imieniu Quetzalcoatl, co znaczy „pierzasty wąż”.

Coraz mniej na mapach miejsc, gdzie człowiek, pogodzony z codziennością cywilizacyjnego hałasu, może się zatrzymać, poznać i wsłuchać w naturalną ciszę. Bieszczady są pod tym względem naprawdę wyjątkowe – mimo postępów „cywilizacji zgiełku” pozostają enklawą spokoju.