3. Niedziela Adwentu;
Ewangelia według św. Łukasza 3, 10-18

Przyjście Mesjasza poprzedzone było działalnością Jana Chrzciciela. Jego bardzo surowy sposób życia, wezwanie do nawrócenia oraz udzielanie chrztu w Jordanie, powodowało, że wielu ludzi podejmowało refleksję nad swoim życiem i dotychczasowym sposobem funkcjonowania. Skutkiem tego procesu była chęć zmiany swojego życia i pytanie, skierowane do Jana Chrzciciela – co mamy czynić? Jan nie uchyla się od odpowiedzi, ale dostosowuje ją do każdej grupy, która do niego przychodzi.

Jego odpowiedź koncentruje się wokół czynienia sprawiedliwości i miłosierdzia. Te dwa wymiary odnoszą się do Boga i człowieka. Opisane zostały najpierw w Starym Testamencie: Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym.  Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił (Pwt 6, 4-5) oraz Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan (Kpł 19, 18). Później Jezus w swoim nauczaniu pokazuje sposób, w jaki można te przykazania realizować: Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem.

W tym czasie jednak pytanie Co mamy czynić? kierowane jest do Jana Chrzciciela. Odpowiedź Jana wydaje się być również dla nas dobrą intuicją. Zachęca on bowiem, aby każdy pozostał w na swoim miejscu i robił to co do tej pory. Ma to jednak robić w inny sposób. Czytamy w Ewangelii: Kto ma dwie suknie, niech da jedną…, nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono…, poprzestańcie na żołdzie. Przychodzący ludzie musieli na szali położyć z jednej strony własne korzyści, dotychczasowy sposób funkcjonowania, własną wygodę itp., a na drugiej uznanie, że Bóg kieruje do nich najlepszą propozycję. Przyjęcie jej jest odpowiedzią na Bożą inicjatywę i uznanie Jego obecności tu i teraz. Boga bowiem trzeba przyjąć w normalnym życiu, gdzie liczy się wierność w codzienności.