16. Niedziela zwykła;
Ewangelia według św. Marka 6, 30-34

Apostołowie zostali wysłani przez Jezusa na pierwszą misję. Otrzymali polecenie, aby szli i nauczali o bliskości Królestwa Bożego, aby czynili znaki potwierdzające prawdziwość tych słów, czyli uzdrawiali i wypędzali złe duchy.

Po wykonaniu misji Apostołowie wracają do Jezusa, zbierają się razem i opowiadają Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. Wydaje się jednak, że nie tyle chodzi o relację faktograficzną dotyczącą ilości uzdrowionych osób, wypędzonych duchów czy nawróconych osób itp. Jezus zaprasza ich, aby na bazie tego, co się wydarzyło podczas misji, opowiedzieli, jak w tym dostrzegali obecnego Boga i jak to sami przeżywali. To pokazuje, jak bardzo Jezus interesuje się ich życiem, jak bardzo jest ciekawy wszystkiego, co oni przeżywają. Ten opis skierowany jest do nas. Jezus również ma podobny stosunek do naszego życia i naszych spraw. Bardzo Mu zależy, aby być częścią naszego życia – a to dokonuje się w procesie szczerości, dzielenia, bliskości i relacji. Oczywiście skutkuje to relacją zwrotną: również ja chcę słuchać o życiu Jezusa, nie tylko o życiu Jego historycznym, gdy był na ziemi, ale o tym, jak „przeżywa” dzień dzisiejszy – jakie są Jego radości i smutki!

Z tym doświadczeniem łączy się dalsza część Ewangelii, która mówi: Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco. Przynajmniej dwie kwestie mogą budzić zdziwienie. Mają to robić osobno, i do tego jeszcze na pustyni! Dostrzegamy konkretne wskazówki, jak ten odpoczynek zrealizować. Szukając odpowiedzi, dostrzegamy, że nie mieli nawet czasu, aby się posilić. Wydaje się, że nie chodzi o pożywienie i brak czasu, aby coś zjeść. Wielość spraw i zapracowanie powodowały, że Apostołowie stawali się coraz bardziej „puści”, coraz trudniej było im znaleźć sens robionych rzeczy itp. Więc Jezus widząc tę ich potrzebę, kieruje ich na drogę, która może wypełnić pustkę, przywrócić sens. Droga ta wiedzie przez poszukanie relacji z Bogiem w samotności – na pustyni, aby Go na nowo „smakować”.