Powszechna na sierpień:

Aby sport był okazją do braterskiego spotkania między narodami i przyczyniał się do sprawy pokoju na świecie.

To dziwne, że sport może wywoływać czasami tak wielkie emocje. Nawet „racjonalni” mężczyźni, gdy idzie np. o piłkę nożną, a zwłaszcza o jakieś bardzo istotne mecze, zachowują się niemal jak dzieci. Przemawia przez to jakaś wielka siła towarzysząca sportowym emocjom, które są przecież jedynie przeżyciami kibica identyfikującego się z tym, co się dzieje na boisku z ukochaną drużyną: czy wygrywa, czy grozi jej porażka. Tym bardziej, gdy w grę wchodzi utożsamienie się z drużyną narodową, nie tylko futbolową, kibicowanie staje się dodatkowo jakimś wspólnotowym, doniosłym przeżyciem.

Jednakże, aby odnosić sportowe sukcesy, to zawodnicy, nie kibice, muszą z siebie dać wszystko. Godziny ciężkiego treningu, przezwyciężania swoich słabości, gra zespołowa, posłuszeństwo trenerowi, odpowiednie pożywienie itd. sprawiają, że sportowiec formuje nie tylko swoje fizyczne ciało, ale i duchowy charakter. Papież Franciszek zwraca uwagę na tę ważną cechę wysiłków sportowych, które sprzyjają całościowemu wzrostowi osoby ludzkiej. Sport stanowi bowiem szlachetną metodę przezwyciężania siebie, wyrywa z egoizmu, często wykształca zmysł poświęcenia się dla innych, zwłaszcza gdy bezpośrednio tworzy się sportową drużynę, w której relacje osobowe, oparte na przyjaźni i poszanowaniu zasad, stanowią fundament. To wiąże sport i Kościół. W zawodach sportowych często trzeba wykorzystać hart ducha, stając ponad granicami, językami, ideologiami, otwierając się na to, co ludzi – mimo różnic – jednoczy.

Papież dostrzega także niebezpieczeństwo, które grozi sportowcom, gdy dążą do zwycięstwa za wszelką cenę, szukając zysku. Sport staje się wtedy towarem, jakby bożkiem, który poniża człowieka. W miejsce harmonii pojawia się nieumiarkowanie, żądza pieniędzy, dominacji. I pęka jedność, której wyrazem są olimpijskie koła. Trzeba się zatem modlić, aby formacja sportowców zawsze opierała się na prawdzie, dyscyplinie moralnej i aby wszyscy, których sport łączy, byli ludźmi odpowiedzialnymi, zdolnymi do szerzenia braterstwa i pokoju między narodami.

Ewangelizacyjna na sierpień:

Aby chrześcijanie żyli zgodnie z Ewangelią, dając świadectwo wiary, uczciwości i miłości bliźniego.

Bez wątpienia byłbym chrześcijaninem, gdyby chrześcijanie byli sobą przez 24 godziny na dobę – to słowa Mahatmy Gandhiego. Mimo fascynacji chrześcijaństwem, na które patrzył jako na największą i idealną religię, nie przyjął chrztu, zniechęcony postępowaniem samych wyznawców Chrystusa, od których choćby podczas pracy w Afryce sporo wycierpiał. To tylko jeden przykład działania antyświadectwa. Inne mogliby przytoczyć misjonarze pracujący na terenach wyraźnych podziałów wyznaniowych. Brak spójnego świadectwa szkodzi przepowiadaniu Ewangelii. Skoro ci, którzy już wierzą, nie są w stanie żyć zgodnie z wyznawaną wiarą, to po co ją przyjmować? Antyświadectwo skutecznie zniechęca też do praktyk religijnych. Wielu młodych ludzi przestaje chodzić do kościoła tylko dlatego, że gorszy ich rozdźwięk między deklarowaną wiarą a postępowaniem tych, którzy uważają się za gorliwych katolików.

Jezus pytany o najważniejsze przykazanie wskazuje na miłość Boga całym sercem, całą duszą i całym umysłem. Zaraz potem dodaje: będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Oba przykazania są ściśle związane, niczym dwie strony medalu. Nie możemy już więcej oddzielać życia religijnego od służby na rzecz braci, tych konkretnych braci, których spotykamy – mówił papież Franciszek w rozważaniu na Anioł Pański (26.10.2014). Dodał wówczas, że widzialnym znakiem miłości do Boga jest miłość do braci. A młodzieży podczas tegorocznego jubileuszu nastolatków tłumaczył, że miłość jest dowodem osobistym chrześcijanina. Chcąc, by Jezus uznał nas za uczniów, trzeba dbać, by ten dowód był aktualny (24.04.2016).