6. Niedziela zwykła;
Ewangelia według św. Łukasza 6, 17.20-26

Ewangeliści piszą Ewangelię, patrząc na wydarzenia przez pryzmat własnego doświadczenia, życia i spotkania z Jezusem.

Mateusz wspomina osiem błogosławieństw, natomiast Łukasz wymienia cztery. Wzmacnia je jednak, przeciwstawiając każdemu z nich „biada”. W ten sposób od strony negatywnej pokazuje, jakie są skutki, gdy błogosławieństwa nie są realizowane w życiu.

Ewangelista pokazuje dwa sposoby patrzenia na życie i świat. Jeden, gdy żyje się w perspektywie Królestwa Bożego, a drugi, gdy najważniejszym elementem życia jest własne zadowolenie, komfort i wygoda - ja. Dwie kategorie świata. Podział może wydawać się zaskakujący. Do jednej grupy należą ubodzy, głodni, płaczący i prześladowani. Opisani są jako szczęśliwi. Druga kategoria to bogacze, syci, śmiejący się i noszeni na rękach. Opisani jako nieszczęśliwi! Rozróżnienie posiada zdecydowanie głębszy wymiar niż to, co na pierwszy rzut oka może się wydawać oczywiste. Dotyka ono bowiem samych podstaw życia (nie tylko czy ktoś płacze, czy się śmieje), na czym buduje swoje życie, jak je realizuje w codzienności i jaki jest wreszcie cel mojego życia.

Jezus w Ewangelii pokazuje nową perspektywę, ubodzy są bogaci, bo stają się właścicielami Królestwa – błogosławieni ubodzy, albowiem do nich należy Królestwo. To posiadanie nie dotyczy odległej przyszłości, ale mówi o tym, że ubodzy posiadają Królestwo już teraz. Jesteśmy dziećmi Bożymi, dziećmi samego Króla.

Błogosławieni ubodzy, ponieważ Bóg nie chce już patrzeć na ich cierpienie; Bóg pokazał, że ich kocha. W błogosławieństwach ukazuje się obraz Boga – miłosiernego który swoją potęgę angażuje po stronie ubogich. Ta perspektywa nie usprawiedliwia niesprawiedliwości, która panuje w świecie, nie jest też wyrazem rezygnacji z zabiegania o sprawiedliwy podział dóbr. Przypomina jednak o fundamentalnej prawdzie: ziemia nie jest naszą własnością, ale otrzymaliśmy ją, aby nią zarządzać – zgodnie z zamysłem Właściciela.