Porwij serce moje, Panie Jezu Chryste, Boże mój,
do obmyślania i uważania dóbr wiecznych,
któreś nam, w Ciebie wierzącym
i Ciebie miłującym, zgotował.

Niech mi się dalekie i wysokie nie zdadzą.

Bo Ty mi skrzydła na wzlot do nich przyprawiasz.

Niech mi się nie zdadzą mało pożądane
dlatego, że ich nie widzę.

I do Ciebie ustawicznie wzdycham
I na góry niebieskie Twoje oczy moje obracam.

Wiara w te dobra oczy mi czyni i jasno na nie patrzeć daje.

Zapal chęci wszystkie moje do własnego domu,
któryś nam zbudował i do którego nas wzywasz,
mówiąc: W domu Ojca Mego wiele jest mieszkania
i idę gotować tam wam miejsce:

i przyjdę i wezmę was do siebie,

abyście tam byli, gdzie i Ja.

Tyś prawda, na której się nie omylę;

Tyś droga, na której nie pobłądzę;

Tyś żywot, którego wszystkim sercem pragnę.

Wierzę, coś mi obiecał i chcę iść drogami

nauki i rozkazania Twego,

jeno mnie ożywiaj łaską i pomocą do roboty Twojej,

abym się nadzieją, cierpiąc pracą, uweselał,

a do wieczora, w którym płacić będziesz,

mocno na robocie Twej dotrwał i odniósł zapłatę

odpocznienia i królowania z Tobą.

Przez gorzką mękę i śmierć Twoją

i przez przechwalebne zmartwychwstanie Twoje

i wniebowstąpienie,

gdzie królujesz z Ojcem i Duchem Świętym

Bóg jeden w Trójcy na wieki. Amen.