15. Niedziela zwykła; 
Ewangelia według św. Marka 6, 7-13

Opis posłania Apostołów używa tylko jednego określenia dla przedstawienia tego, co mają głosić ludziom – wzywać do nawrócenia.

Wszystkie inne elementy wymienione w Ewangelii (wyrzucanie złych duchów, uzdrawianie, namaszczanie chorych olejem) mają służyć potwierdzeniu prawdziwości ich słów.

Położenie akcentu na wzywaniu do nawrócenia może wydawać się mało atrakcyjne w przepowiadaniu. Oznacza odrzucenie dotychczasowego sposobu myślenia i wymaga radykalnej zmiany nastawienia. Taki proces jest bolesny, ponieważ polega on na odrywaniu się od tego, do czego człowiek jest przyzwyczajony. Wzywanie do nawrócenia to wskazywanie, co tak naprawdę może zaspokoić pragnienie ludzkiego serca.

Jednym z wymiarów tego procesu jest odwrócenie się od zła. Ta postawa będzie odnosić się do tych, którzy idą od złego do gorszego. W tym wypadku podstawową decyzją jest zwrócenie się w stronę dobra. Ale również ci, którzy podążają od dobrego ku lepszemu, wezwani są do nawrócenia. W obu tych postawach będzie chodziło o zmianę, której celem jest jeszcze głębsza relacja z Bogiem. W związku z tym, że w warunkach ziemskich nigdy nie można zrealizować tego procesu do końca, każdy człowiek (niezależnie na jakim etapie rozwoju się znajduje) będzie wezwany do nawrócenia.

Dla realizacji tego zadania, wzywania do nawrócenia, Jezus posyła po dwóch Apostołów. Wynika to z hebrajskiego zwyczaju, według którego świadectwo może zostać uznane za wiarygodne, jeśli potwierdzają je dwie osoby. Jednak wydaje się, że jest jeszcze ważniejszy powód, który tłumaczy św. Grzegorz Wielki: Nauczyciel posyła ich po dwóch, aby wpoić im miłość, ponieważ gdy jest mniej niż dwie osoby, nie może być mowy o miłości. Pierwsze świadectwo, jakie mają dać, to świadectwo wzajemnej miłości, dobroci i szacunku. W ten sposób będą realizowali słowa Jezusa: Po tym poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.