Święta Aniela Merici (1470-1540), której wspomnienie obchodzimy 27 stycznia, była prawdziwą matką dla osieroconych dzieci oraz ludzi biednych swojej epoki.

Należy ona do grona tych świętych kobiet, które są i pozostaną chlubą Kościoła. Jej szeroko zakrojona działalność charytatywna może być przykładem dla nas także dzisiaj, w dobie kryzysu tak wielu rodzin, którego ofiarami są najczęściej dzieci.

Życie Anieli było trudne. Urodziła się w ubogiej rodzinie ok. 1470 r. w Desenzano nad jeziorem Garda we Włoszech. W jej domu panowała atmosfera modlitwy owocującej pełnym prostoty zaufaniem Bogu jego mieszkańców. Dziewczynka bardzo lubiła się modlić i od dzieciństwa prowadziła życie niezwykle umartwione. Miała piętnaście lat, gdy zmarła jej siostra, a niedługo potem odeszli do Boga także jej rodzice. W ten trudnej sytuacji zaopiekował się nią wuj z Salò. Aniela pracowała w jego gospodarstwie, gdzie z wielką gorliwością wypełniała wszystkie swoje obowiązki. Lubiła miejsca dalekie od zgiełku, i tam chętnie się modliła. W tym czasie wstąpiła także do III zakonu św. Franciszka z Asyżu. Po śmierci wuja powróciła do rodzinnej miejscowości, a od 1516 r. zamieszkała w Bresci.

Moc Bożej Miłości

Z wielką gorliwością Aniela włączyła się w działalność stowarzyszenia osób świeckich del Divino Amore (Stowarzyszenie Miłości Bożej). Członkowie tego ruchu troszczyli się o odnowę osobistej wiary i życia apostolskiego. Regularnie spotykali się na modlitwie i pogłębiali swoją wiedzę religijną przez rozmowy oraz świadectwo życia oddanego potrzebującym. Z biegiem lat stowarzyszenie przyczyniło się do powstania licznych dzieł charytatywnych w różnych miastach Italii. Aniela, będąc już dojrzałą kobietą, stała się główną moderatorką dzieł miłosierdzia. Aby lepiej rozeznać swoje powołanie, w 1524 r. udała się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Na Krecie prawie całkowicie utraciła wzrok, który odzyskała dopiero w drodze powrotnej. W roku 1525 zatrzymała się w Rzymie, by uzyskać odpusty udzielane z okazji Jubileuszu Roku Świętego. Właśnie wtedy Ojciec Święty Klemens VII zachęcał ją, by pozostała w Wiecznym Mieście i zorganizowała pomoc ubogim. Ona jednak opuściła pośpiesznie Rzym, będąc wewnętrznie przekonana, że gdzie indziej Bóg przygotował dla niej misję do spełnienia, której zapowiedź widziała w pewnej nadprzyrodzonej wizji.

Opieka ubogich

Aniela Merici była kobietą bardzo energiczną i niezwykle praktyczną organizatorką. Miała pełno nowych pomysłów: przytułki dla sierot, zakłady i szkoły dla ubogiej młodzieży, zwłaszcza w rodzinnej miejscowości, a później w Bresci, które bez specjalnych zabiegów z jej strony przyciągały całe rzesze woluntariuszy. Członkowie ruchu del Divino Amore regularnie odwiedzali szpitale, pomagając nieuleczalnie chorym. Czasy były niespokojne, przez siedem lat Francuzi, Wenecjanie i Hiszpanie walczyli między sobą, by zdobyć dla siebie Brescię.

Powstanie urszulanek

W dniu 25 listopada 1535 r. Aniela założyła nową wspólnotę zakonną sióstr urszulanek. Na patronkę nowego zgromadzenia wybrała męczennicę z Kolonii z IV w. - św. Urszulę,  W Regule nowego zgromadzenia zawarła bogate doświadczenie duchowe całego swego życia oddanego Jezusowi. Było ono oddane służbie ubogim. Do dzisiaj głównym celem Zgromadzenia Sióstr Urszulanek jest troska o wychowanie dziewcząt na dobre matki i osoby zatroskane o dobro wspólne.

Będąc uważną obserwatorką życia społecznego, Aniela dostrzegła potrzebę troski o wychowanie dzieci i młodzieży. Była przekonana, iż nieład w społeczeństwie wywodzi się z nieładu w rodzinie. Wychowawcze oraz edukacyjne inicjatywy Anieli wspierali kolejni papieże, a także wiele bogatych włoskich rodzin. Matka Aniela niedługo była przełożoną generalną nowego Zgromadzenia Sióstr Urszulanek. Zmarła 27 stycznia 1540 r. w Bresci. Beatyfikowana została w 1778 r., a kanonizowana w roku1807.