Znów minął dzień. Tydzień przeleciał, jeszcze jeden miesiąc mamy za sobą. Mam takie nieprzyjemne poczucie, że moje życie jest miałkie, że zamiast podejmować ważne inicjatywy, poddaję się biernie nastrojom chwili. Jestem często niezadowolony, w złym humorze, zdenerwowany.

Światła ulicznych latarni i neonów ślizgają się po mokrym asfalcie i po brukowanej kostką jezdni. Ani grama śniegu. Mijamy tabliczkę „Postój dorożek konnych”, tuż obok tonie w mroku świątynia. Wchodzimy do środka i tak, jak instruowała Mycha, zajmujemy miejsce blisko ołtarza. Mateusz rozgląda się zaciekawiony. – Mamo, chodźcie, proszę. Co stoi na przeszkodzie? – zachęcała kilka dni temu.

Bóg rzekł do Salomona: „Proś o to, co mam ci dać”. A Salomon odrzekł: „Racz dać Twemu słudze serce pełne rozsądku do sądzenia Twego ludu i rozróżniania dobra od zła, bo któż zdoła sądzić ten lud Twój tak liczny?”. Spodobało się Panu, że właśnie o to Salomon poprosił. 1 Krl 3, 5b. 9-10

Jeśli ziemski król albo jakiś poważny człowiek zaprosi cię na swoje urodziny, czy nie starasz się wtedy pójść w nowym, czystym i dobrym ubraniu, aby nie urazić zapraszającego tym, że przyszedłeś w ubraniu wytartym, tanim i brudnym? Z równie wielkim wysiłkiem, na jaki cię tylko stać, staraj się przy pomocy Chrystusa o to, żeby twoja dusza poszła na uroczystość Odwiecznego Króla, to jest na narodziny Pana Zbawiciela – przybrana w rozmaite ozdoby cnót, w perły prostoty i kwiaty umiaru, żeby miała spokojne sumienie, jaśniejącą czystość, wspaniałą miłość i biel miłosiernych uczynków.