Drogę Pańską, którą rozkazano nam przygotować, przygotowujemy – bracia – wtedy, gdy nią kroczymy, a przygotowując ją, już po niej kroczymy.

A choć wiele jej już przebyliśmy, ciągle jeszcze wiele jej zostaje wam do przygotowania, abyście od miejsca, do którego doszliście, szli dalej i ciągle dalej dążyli. I tak po każdym nowym etapie staje przed wami Pan, którego przybyciu szykujecie drogę, jakby nowy i ciągle większy. I dlatego słusznie modli się sprawiedliwy: Postaw przede mną, Panie, Prawo jako drogę Twojej sprawiedliwości, a będę jej szukał zawsze (Ps 118, 33). I może dlatego nazywa się ją drogą wieczną, bo chociaż Opatrzność przewidziała dla każdego drogę jemu właściwą, po której podążałby, i postawiała kres, do którego ma dojść, nie ma jednak kresu owa natura Dobroci, ku której podążacie. Tak więc mądry i pilny wędrowiec, gdy już doszedł do kresu, wtedy znów zaczyna iść, zapominając o rzeczach, które za nim pozostały (Flp 3, 13) i powinien codziennie mówić do siebie: Teraz rozpocząłem (Ps 76, 11). Raduje się wtedy jak olbrzym, który się nie lęka niczego, co związane jest z jego biegiem na drodze przykazań Bożych… i łatwo wymija leniwych, którzy ustali w drodze. A choć zbliża się ostatnia godzina dnia, to w krótkim czasie wypełnił wiele czasów (Mdr 4, 13) i niespodziewanie jako pierwszy spośród pierwszych zostaje uwieńczony, choć należał do ostatnich.