Gdy Jezus przekazywał uczniom słowa Ojcze nasz…, zapewne chciał, by często je powtarzali. I rzeczywiście, pierwsi chrześcijanie odmawiali tę modlitwę głośno kilka razy dziennie. Stanowiła ona centrum ich modlitewnego życia. Już wtedy przeczuwali, że takie powtarzanie może przerodzić się w czynność automatyczną. Dlatego dbali o to, by ciągle zgłębiać treść modlitwy, na nowo odczytywać znaczenie wypowiadanych słów i wyrażeń, ożywiać użyte w tekście obrazy. Pisali więc komentarze do Modlitwy Pańskiej. Tacy Ojcowie Kościoła, jak Tertulian, Cyprian, Orygenes omawiali szczegółowo każde, nawet najmniejsze słówko tej modlitwy, wyciągając duchowy pożytek.

Dzieło zbawcze dokonane przez Jezusa jest rdzeniem Objawienia; to z niego Kościół czerpie swą moc. Prowadząc życie wiary, zanurzamy się w tamtych wydarzeniach. Wiemy, że szczególnie ożywia je modlitwa, a różańcowa modlitwa wpisuje się doskonale w przeżywanie treści zbawczych, przekazanych nam w Piśmie Świętym i przez Tradycję Kościoła. Różaniec jest więc w pewnym sensie jakby streszczeniem całej Ewangelii. Modląc się nim - rozważając zbawcze wydarzenia i kontemplując je - jesteś-my przy Jezusie i Maryi i wówczas wylewa się obficie na nas łaska zbawcza.

Komunia z Chrystusem oraz między nami – to hasło zakończonego 17 czerwca br. Kongresu Eucharystycznego w Dublinie. Jest on bezcenną okazją, aby podkreślić centralne miejsce Eucharystii w życiu Kościoła – powiedział Benedykt XVI na środowej audiencji 13 czerwca.