W Ewangelii św. Mateusza (2, 1-12) znajduje się opis Mędrców ze Wschodu adorujących Jezusa. Adoracja Mędrców lub Pokłon Trzech Króli zajmuje ważne miejsce wśród to wydarzenie oznaczało objawienie się Jezusa światu pogańskiemu, który uznaje w Nim swojego Króla i Zbawcę.

Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana podejmuje biblijną formułę przymierza Boga z narodem i wpisuje się w tradycję podobnych aktów, które miały miejsce w dziejach Polski i Kościoła. Można też powiedzieć, że niejako podejmuje zobowiązanie zawarte w Jasnogórskich Ślubach Narodu Polskiego: Zobowiązujemy się uczynić wszystko, ażeby Polska była rzeczywistym królestwem Maryi i Jej Syna.

Niektórzy z ludzi, którzy nie spotkali Jezusa ani w Jego słowie, ani w Jego przebaczeniu, ani w wierze (przekraczającej to co ludzkie), ani w bliźnim, ani w swoim życiu (w tym co świeckie), zachowują ostatnią nadzieję, że spotkają Go... w niebie! Trzeba wytrącić im tę nadzieję, rozproszyć to nieporozumienie, wskutek którego mogą oni rozminąć się z Jezusem na zawsze.

Kiedy zbliżył się czas śmierci Dawida, wtedy rozkazał swemu synowi, Salomonowi, mówiąc: „Ja wyruszam w drogę przeznaczoną ludziom na całej ziemi. Ty zaś bądź mocny i okaż się mężem! Będziesz strzegł zarządzeń Pana, Boga twego, aby iść za Jego wskazaniami, przestrzegać Jego praw, poleceń i nakazów”. 1 Krl 2, 1-3

Umęczone ciało Zbawiciela nie pozwala przejść obojętnie. Rzeźba z warszawskiego Muzeum Narodowego do dziś krzyczy o ofierze Boga-Człowieka.