Co mają jezuici wspólnego z sercem? Na pierwszy rzut oka jedno do drugiego jakoś nie przystaje. Nawet przychylni zakonowi badacze wyobrażają sobie jezuitę, towarzysza Jezusowego, raczej jako kardiologa niż jako gorliwego apostoła Serca Jezusa. Kiedyś było inaczej. W pewnym okresie jezuici mieli jakby monopol na kult Serca Jezusowego.

Jak zwykle wielki tłum otaczał Jezusa nauczającego nad jeziorem Genezaret. Ludzie, nie chcąc uronić ani jednego słowa Nauczyciela, tłoczyli się na Niego, więc On wszedł do łodzi, odpłynął kawałek i z niej przemawiał do stojących na brzegu. Mówił zaś do nich o ziarnach rozsiewanych przez siewcę: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał...

Gdzie szukać źródła radości?

Lipiec to czas urlopów i wakacji. Dla dzieci i młodzieży to czas wolny nie tylko od nauki, ale okazja do wędrówek i przygód. Człowiek bowiem – jako obraz i podobieństwo Boga Stwórcy – rozwija się nie tylko przez pracę, ale także wypoczywając.

Choć kult Serca Pana Jezusa w formie, jaką znamy i praktykujemy dzisiaj, znany jest dopiero od objawień s. Małgorzaty Marii Alacoque (1647-1690), trudno zaprzeczyć, że w swej najgłębszej istocie kult ten jest tak stary, jak stare jest chrześcijaństwo. A to z tego powodu, że serce od najdawniejszych czasów jest symbolem i obrazem tego, co w człowieku najpiękniejsze, najbardziej czułe i nieprzemijające. Już przecież Pan Jezus przekonywał swych uczniów, że na nic się nie zdadzą wszystkie pobożne gesty i starodawne praktyki religijne, jeśli nie będą opierały się na uczuciu prawdziwego przywiązania do Boga.

Gdy patrzysz na obraz Serca Jezusa, co Ci przychodzi do głowy, co czujesz? Pomyśl przez chwilę… Jezus pokazuje swoje Serce… to przecież jakieś takie niemęskie, niewspółczesne, takie trochę mdłe i przesłodzone. Najgorsze jest to, że nas to już w ogóle nie porusza. Przechodzimy koło niego, jak kolejnego kiczu sztuki sakralnej. A tutaj kryje się coś o tysiąckroć ważniejszego niż większe czy mniejsze arcydzieło malarskie.