Głos dzwonu towarzyszył człowiekowi od kolebki po grób, wyznaczał rytm dnia, pracy i święta, wzywał do modlitwy i walki, bronił przed złem.

(...) Żyjemy w (...) świecie, w którym chrześcijańskie przesłanie było wielokrotnie powtarzane do tego stopnia, że wydaje się, iż jest pozbawione jakichkolwiek zrozumiałych treści dla tych, których uszy zamykają się na słowo Boże, zanim jeszcze zostanie wypowiedziane. (...)

…jak okno jest Twoja ikona…
br. Tadeusz Ruciński

Na styku kultur

Chrześcijaństwo rodziło się na styku dwu kultur: hebrajskiej i helleńskiej. Prawie cały Stary Testament pisany był po hebrajsku, z wyjątkiem kilku ksiąg w języku greckim, w którym został napisany cały Nowy Testament. Najistotniejszym zmysłem dla Hebrajczyków był zmysł słuchu. Zdawali się oni mówić: nie jest najistotniejsze to, co widzisz, ale to, co słyszysz. Bóg jest niewidzialny, nie możesz Go zobaczyć. Przez cały Stary Testament przewija się wezwanie: Słuchaj Izraelu. To jest praprzykazanie, które stoi u podstaw wszystkich przykazań, bo jakże można spełniać je, nie trwając w postawie słuchania Pana, otwarcia na Jego Słowo? W komunikacji międzyludzkiej podstawową rzeczywistością bazującą na zmyśle słuchu jest słowo. Na płaszczyźnie relacji Bóg– człowiek najważniejsze jest Słowo Boże.

Nie brak dziś ludzi przekonanych, że radykalne ofiarowanie się Bogu jest ryzykowne. Sądzą oni, że trzeba być ostrożnym w zawierzeniu siebie Stwórcy, by nie pozbawił ich radości życia. Nic bardziej fałszywego!