Papieska intencja na maj 2024:

Módlmy się, aby zakonnice, zakonnicy i seminarzyści dojrzewali na swojej drodze powołania dzięki formacji ludzkiej, duszpasterskiej, duchowej i wspólnotowej, która doprowadzi ich do bycia wiarygodnymi świadkami Ewangelii.

Papież Franciszek zaprasza nas, by modlić się o bardzo szczególne powołania. Każdy katolik jest, oczywiście, powołany do życia w miłości, czyli do dawania daru z siebie samego kochanej osobie. Podstawowym powołaniem, które wyrażone zostało w Księdze Rodzaju i które tak dokładnie omawiał św. Jan Paweł II w „Teologii ciała”, jest powołanie do małżeństwa i do życia rodzinnego. Powołanie to można by nazwać „naturalnym” w tym sensie, że wystarczy rozum ludzki do jego odkrycia oraz uzasadnienia. Niemniej jednak Pan Jezus nie zawarł małżeństwa, gdyż objawił wszystkim eschatologiczny wymiar człowieczeństwa, co usprawiedliwia dobrowolną rezygnację z miłości wyrażonej w przykazaniu budowania rodziny z Księgi Rodzaju. Miłość Pana Jezusa objawia bowiem większą ofiarę niż ta, na którą decyduje się małżonek i rodzic.

Osoby konsekrowane, jak również prezbiterzy Kościoła Katolickiego, składają ofiarę z życia małżeńskiego i rodzinnego nie dlatego, że jest to jakieś „złe” życie – taka „ofiara” dla Boga byłaby bowiem czymś niegodnym osoby; właśnie dlatego, że miłość ludzka umocniona sakramentem małżeństwa jest obrazem miłości Chrystusa do Kościoła, jest to miłość bardzo ważna; dlatego wierność małżeńska jest tak istotna, a wykroczenie przeciw niej, zdrada miłości, jest grzechem ciężkim. Jednak najpiękniejsze życie małżeńskie i rodzinne kończy się wraz ze śmiercią współmałżonka, ze śmiercią rodziców... Wdowy i osierocone dzieci stają więc wobec fundamentalnego pytania eschatologicznego, dotyczącego życia wiecznego. Osoby Bogu poświęcone czują wagę tego pytania wcześniej i gotowe są podjąć drogę życia jakby „ostatecznego” już tu-i-teraz, czyli służenia bardziej Bogu i Kościołowi poprzez życie konsekrowane lub kapłańskie. Decyzja ta wymaga dobrego rozeznania powołania, które zawsze buduje się na naturze kobiety albo mężczyzny. Do tego służy m.in. wieloletnia formacja. Ma ona na celu nie tylko samo rozeznanie, ale także ubogacenie osoby powołanej o to, co Kościół nabywa w swym osobowym i duszpasterskim doświadczeniu historycznym. Osoby pragnące być wiarygodnymi świadkami Ewangelii, decydując się być podobni do Pana Jezusa, do Niepokalanej Matki Boga, potrzebują dojrzewać w osobistym człowieczeństwie, w odpowiedzialności duszpasterskiej wobec innych, w zdolności do życia wspólnotowego, gdyż w Niebie wszyscy będą razem Bożą wspólnotą braterstwa eschatologicznego.

Módlmy się więc razem z papieżem Franciszkiem, aby powołani do szczególnej bliskości z Jezusem już tu na ziemi mogli wzrastać w wymiarze doczesnym i w wymiarze łaski, której sam Bóg może udzielić śmiertelnej osobie, aby już na tym świecie była szczególnym znakiem Bożego Królestwa.