26. Niedziela zwykła;
Ewangelia: Łk 16, 19-31

Nie znamy imienia bogacza, ale Ewangelista dobrze naszkicował jego sytuację życiową. Ubierał się kosztownie, jadł wyśmienicie, nie pracował, prowadził wystawne życie, bawiąc się codziennie w pałacu i cieszył się też dobrym zdrowiem.

On zamknął swe serce na potrzeby bliźniego! Nie wyglądał za próg swego dworu, a bogactwo wzięło go już w swe posiadanie. U bramy jego pałacu leżał żebrak Łazarz, co po hebrajsku znaczy: Bóg jest moją pomocą. Był to człowiek chory, pokryty wrzodami, bezradny, skazany na to, co dadzą mu inni. Głodny pragnął nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. Nie narzekał, znosił z pokorą swój los, nie buntował się przeciw bogaczowi! Codziennie cierpiał nędzę materialną. Był bezsilny, nie odganiał nawet psów liżących jego wrzody. Jakże realistycznie Ewangelista opisał sytuację obydwu ludzi: bogacza wciąż ucztującego i Łazarza cierpiącego nędzę, niemającego nawet komu opowiedzieć o swych troskach. Zastanów się, jak bogacz mógł żyć w takim przekonaniu, że ułożył swoje życie poprawnie? Złoto, purpura i pochlebcy pomogli mu w takiej nieludzkiej postawie niezauważania bliźniego.

Po śmierci obydwu sytuacja uległa zmianie. Łazarz znalazł się w miejscu oczekiwania na zmartwychwstanie ciała i zajął tam honorowe miejsce przy boku Abrahama, a bogacz wpadł w płomienie gehenny. Znamienne jest określenie: za życia otrzymałeś swoje dobra, czyli to wszystko, co uważałeś za cel i ideał życia, już otrzymałeś! Dla Łazarza niedola skończyła się. On przebywa w chwale, a bogacz przeżywa męki. Grzech bogacza polegał na tym, że nigdy nie zauważył chorego żebraka, egoistycznie rozkoszując się swoim dostatkiem. Widok głodnego i cierpiącego człowieka nie wzbudził w nim żadnego uczucia miłości i litości. Nie zachęcił do okazania mu dobroci, pomocy i troski. Brak dobrego uczynku, a nie jakiś zły uczynek zaprowadził bogacza do piekła! Grzechy zaniedbanego dobra nie są małymi grzechami. Dziś tak wielu ludzi żyje w biedzie duchowej i materialnej. Pomagaj bliźnim, czyń dobro!