Z o. Huguesem Poulin z Bractwa Świętego Tomasza Becketa rozmawia Joanna Szubstarska.

Joanna Szubstarska: Ewangelizować to pokazywać i przekazywać przesłanie Jezusa Chrystusa. Zadanie to zostało powierzone Apostołom i ich następcom przez samego Chrystusa. Jakie są środki do ewangelizacji w świecie współczesnym?

Ojciec Hugues Poulin: Wydaje mi się, że wszystko, cokolwiek dobrego byśmy znaleźli, jest użyteczne. Słowa mogą poruszać serca, ale jeśli nie towarzyszy im świadectwo codziennego życia, jest ryzyko, że nie przyniosą owocu. Upierałbym się zatem więcej nad tym środkiem ewangelizacji – świadectwem. Przypominam sobie pewien cytat: Nasz świat więcej potrzebuje świadka niż wspaniałych mówców. Z mojego doświadczenia bycia kapłanem mogę powiedzieć, że aby móc głosić i iść za Jezusem, niezbędna jest bliskość, szczególnie wobec młodych. Jeśli kapłan nie staje się młodym przy młodych, jego świadectwo jest mniej wydajne. Istotnym bodźcem prowadzącym do Boga jest piękno. Możemy je pokazać poprzez wyjaśnianie wiary i planu Boga wobec ludzi, ale także poprzez bogatą liturgię, tj. piękne śpiewy, ozdobiony kościół, piękną muzykę, godną postawę.

Jaki jest model ewangelizacji właściwy waszej wspólnocie?

Moja wspólnota zajmuje się w sposób szczególny osobami młodymi, a naszym wzorem jest Don Bosco, który w XVIII w. był w stanie opiekować się sierotami z Turynu, ucząc ich zawodu, bawiąc się z nimi i nauczając ich. My nie możemy nauczyć młodych zawodu, ale oferujemy im krótkie nauczanie wieczorem i aktywną pedagogikę, aby dzieci uniknęły bezczynności i nie były poddane pokusom do czynienia zła. Zajmujemy się także rodzinami. Przykład, jak i nauczanie św. Jana Pawła II stanowi dla nas wielkie wsparcie: to niestrudzony ewangelizator i obrońca życia, którego dzisiaj tak potrzebujemy.

Papież Franciszek mówi o konieczności pokory, zatem ewangelizacja staje się służbą, a służba staje się ewangelizacją. W jaki sposób można służyć i ewangelizować?

Przychodzi mi na myśl w tym momencie epizod z życia Matki Teresy z Kalkuty. Chory pokryty ranami powiedział jej, gdy ona opiekowała się nim z wielką czułością: Jak wielki jest Bóg, który każe ci to czynić! Ten biedny mężczyzna widział w działaniu, w posłudze Matki Teresy odbicie miłości Boga i poprzez jej służbę powrócił do źródła – do Boga. Jeśli miłujemy osoby, do których jesteśmy posłani, nasze działanie może być wyłącznie służbą bezinteresowną (względem ciała czy duszy), i będzie to świadectwo, głoszenie, ewangelizacja.

Sytuacja współczesnego świata wymaga, aby słowo Chrystusa Idźcie i głoście spotkało się z bardziej zdecydowaną odpowiedzią. Jakie akcje ewangelizacyjne są podejmowane w waszej wspólnocie?

Niestety kapłan nie może wszystkiego czynić i często jest przeciążony obowiązkami. Staramy się w naszej wspólnocie dać solidną formację przede wszystkim młodym osobom świeckim, aby mogły głosić dobrą nowinę wokół siebie. Jednocześnie jesteśmy uważni na wszelkie prośby osób poszukujących Prawdy czy odkrywających wiarę w Kościele.

Jeśli od początku nasza wspólnota stara się kierować swoje działania ku młodym, to czyni tak dlatego, że jej założyciele byli przekonani, iż przyszłość naszego kraju, a zatem i Kościoła, należała i należeć zawsze będzie do młodych. Poprzez swoją spontaniczność, zmysł inicjatywy, siłę i młodość mogą wiele zrobić, jeśli są przy Bogu (wszystkie zalety, jeśli nie są używane do dobrego, albo są źle wykorzystywane, mogą uczynić wiele zła). Staramy się w naszych działaniach z młodzieżą przekazać im, że możliwe jest bycie uczniem Jezusa, i dzięki temu można być szczęśliwym. W parafiach, gdzie jest moja wspólnota, kapłani katechizują dzieci i organizują, gdy tylko jest to możliwe, akcje, które pozwalają żyć wiarą: aktywności manualne, gry, teatr, wizyty kulturalne. Wspólnota jest również zaangażowana w skautyzm; ta metoda edukacji, poprzez przekazywanie zmysłu inicjatywy, zaangażowania i autonomii, kształtuje mężczyzn i kobiety katolickie, jakich dzisiaj potrzeba.

Dziękuję za rozmowę.