Homo viator – człowiek w drodze (łac. via – droga), wędrujący. Na różne sposoby może się dokonywać to mniej lub bardziej dobrowolne opuszczanie „domu” i ruch, którego celem jest jakieś odmienne „miejsce”. Miejsce materialne, ale też duchowe.

Wakacje… Czas z utęsknieniem zwykle wyczekiwany przez rzesze dzieciaków, nastolatków i studentów, którym się marzy ucieczka od szkolnego rygoru w beztroski czas leniuchowania, wypraw krajoznawczych z rówieśnikami lub rodzicami, spotkań z przyjaciółmi nie tylko na portalach społecznościowych, ale także na łonie natury.

Obecne prześladowania chrześcijan na terenach Syrii i tzw. państwa islamskiego (czyli w północnej części Iraku) w jakiś przedziwny sposób nawiązują do pierwszych prześladowań, których doświadczyło niegdyś chrześcijaństwo wschodnie.

W drugą niedzielę Adwentu, 7 grudnia br., obchodzimy XV Dzień Modlitw za Kościół na Wschodzie. W czasach sowieckich zepchnięty do współczesnych „katakumb”, w ostatnich latach – mimo utrzymującej się nadal niechęci ze strony władz – odważnie szuka i odnajduje swoje miejsce w posttotalitarnej rzeczywistości, przeżywając duchowe odrodzenie.

W naszej zabieganej, poszarpanej i powierzchownej codzienności trudno nam dojść do wyciszenia i skupienia. Nie potrafimy nieraz znaleźć czasu na odpoczynek, a co dopiero na dłuższą (np. pięciominutową) modlitwę. Jednak biografie wielu świętych pokazują, że kontemplatywny stan, a nawet mistyczne doświadczenia często były ich udziałem właśnie w tym okresie życia, gdy byli zajęci mnóstwem spraw.