2. Niedziela Wielkiego Postu
Ewangelia: Mt 17, 1-9

W Wielkim Poście Kościół zaprasza nas na dwie góry: Tabor i Golgotę. Pierwsza oznacza nadzieję, radość i pociechę; druga – cierpienie i krzyż. Bez radości Taboru trudno podjąć krzyż Golgoty; natomiast bez krzyża nie ma radości zmartwychwstania.

Wybierając drogę z Jezusem, musimy się zgodzić, że będziemy doświadczać nie tylko obecności Jezusa Przemienionego, chwalebnego, ale będzie nam również towarzyszyć oblicze Jezusa cierpiącego, upokorzonego. W życiu duchowym doświadczenia światła, siły, pokoju, radości, miłości nie są stabilne. Bóg bowiem może wezwać również do czuwania z Nim w czasie nocy udręki, zwątpienia, ciemności, samotności, gdy „wszystko się sypie” i wszystkiego brakuje, gdy pojawia się zniechęcenie, poczucie pustki i bezsensu… Jezus nie gwarantuje ciągłego pobytu na górze Tabor. Przeciwnie, z całym realizmem podkreśla, że Jego droga to także trud i krzyż. Zaprasza nas jednak na górę Tabor, byśmy w chwilach krytycznych trwali obok Niego na krzyżu.

Apostoł Piotr chce utrwalić doświadczenie Taboru. Chce zbudować trzy namioty, by przedłużyć czas bliskości Jezusa, zatrzymać Jego dające poczucie bezpieczeństwa światło. Jednak nie o to chodzi. Pozostanie z Bogiem na górze może być piękne, napawające radością, miłością i nadzieją. Ale po nim trzeba zejść w dolinę, do codzienności. Kontemplacja bliskości Boga prowadzi do codziennego trudu, zwykłych zajęć, rozkładu dnia, nużącej rutyny.

A w moim życiu dominuje Tabor czy Golgota? Czy przeżyłem więcej chwil radosnych, czy raczej smutnych? Które najbardziej zostały mi w pamięci? Czy nie zamykam Boga „w namiocie” moich ograniczeń, oczekiwań i ambicjonalnych celów? Co w moim życiu wymaga „przemienienia”, zmiany, nawrócenia?