Zmartwychwstanie Pańskie
Ewangelia: J 20, 1-9

Powiedz nam Maryjo, coś w drodze widziała? – śpiewamy w wielkanocnej sekwencji. A w Ewangelii Jana aż trzy razy powtarza się słowo ,,ujrzeć,” ,,zobaczyć.” Maria zobaczyła, Piotr ujrzał, Jan ujrzał i uwierzył. To słowo w rożnych formach, odcieniach, brzmieniu emocjonalnym będzie powtarzane przez wszystkich świadków zmartwychwstania.

Co zobaczyli Maria, Piotr i Jan w paschalny poranek? Maria Magdalena zobaczyła pusty grób, i zatrzymała się na tym znaku. Nie był on dla niej znakiem radosnym. Był raczej wspomnieniem cierpienia i smutku. Pogłębił w Marii ból Wielkiego Piątku. Szymon Piotr zobaczył więcej. Wszedł do grobu i dostrzegł ławę, na której spoczywał Zmarły, oraz całun, którym owinięte było Jego ciało. Zobaczył znaki, ale nie zrozumiał ich sensu. Piotr reprezentuje ludzi kierujących się rozumem i wolą. Potem wszedł do grobu Jan. Zobaczył to samo, a jednak ujrzał i uwierzył. Było to możliwe dzięki sercu, które kocha i wie, że jest kochane. Kto doświadcza w głębi serca miłości Jezusa, może dogłębnie uwierzyć w zmartwychwstanie. Ma bowiem przeczucie, a nawet pewność, że miłość jest silniejsza od śmierci.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje drogę uczniów do wiary paschalnej. Ma ona charakter indywidualny. Zmartwychwstały objawia się każdemu w innym czasie. Gdy jak Piotr porzucimy własne kalkulacje, gdy jak w Janie zacznie dojrzewać w nas prawdziwa miłość, gdy jak Maria otworzymy się, by przyjąć Jego łaskę… Prośmy pierwszych świadków pustego grobu, by pomogli nam przeżywać czas paschalny jak oni. Może jak Piotr powiemy dziś w pokorze: Panie, Ty wszystko wiesz! Ty wiesz, że Cię kocham (J 21, 17). Może jak Janowi będzie towarzyszyła nam głęboka kontemplacyjna świadomość: To jest Pan! (J 21, 7). A może jak Maria Magdalena podzielimy się z innymi paschalną radością: Widziałam Pana i to mi powiedział! (J 20, 18).