Człowiek Kościoła jako członek Ciała, niezależnie od pełnionej w nim funkcji, pozostaje wrażliwy na wszystko, co rani inne członki. Boli go wszystko to, co paraliżuje, obciąża i niszczy całe Ciało. Z jednej strony, nie mógłby zgodzić się na odłączenie od tego Ciała, a z drugiej, nie jest w stanie zdobyć się wobec niego na obojętność.

Mam to szczęście, że się urodziłem i wychowałem w bardzo ubogiej dawniej wsi na Rzeszowszczyźnie, a w tej mojej wiosce – jak w każdej innej zapewne – panowały piękne zwyczaje związane z Bożym Narodzeniem. I chciałbym się z Czytelnikami podzielić tym, co z tego wszystkiego jakoś dotąd pamiętam, bo bardzo to wzruszające, chociaż bardzo biedne równocześnie. Oczywiście, o biedzie w takie święta lepiej nie mówić. Ale o pięknie zapominać nie wolno.

W Adwencie przygotowujemy się do centralnego wydarzenia w historii świata. Jest nim Wcielenie Syna Bożego. Przyjście Chrystusa na ziemię otwiera nowy rozdział w dziejach ludzkości. Nazywamy go »pełnia czasu«. Znaczy to, że Bóg w Jezusie Chrystusie urzeczywistnia wszystkie obietnice, jakie dał ludowi Starego Przymierza.

O, jak wielki jest ogień najczystszej miłości, który płonie w Twym Najświętszym Sercu. Szczęśliwa dusza, która zrozumiała miłość Serca Jezusowego. (św. Faustyna, Dzienniczek, 304)

Krzyż, który miał być znakiem hańby Jezusa, a dla Jego uczniów krwawą przestrogą, w rzeczywistości stał się znakiem zwycięstwa i tronem Króla Niezwyciężonego, dla wszystkich zaś, którzy poszli za Nim, źródłem mocy, jakiej nic nie jest w stanie pokonać. Jak to możliwe, że przez wieki chrześcijanie dumni są z tego, co miało ich przerazić? Trudno powiedzieć. Pan to sprawił i cudem jest w naszych oczach!