Gdyby nie dwie zapory na Dunajcu, które spiętrzyły wody rzeki do rozmiaru dwóch sztucznych akwenów, Jeziora Rożnowskiego i Jeziora Czchowskiego, można by sądzić, że niewiele zmieniło się od prawieków w krajobrazie środkowego biegu tej urokliwej rzeki. Że przyroda jest taka świeża, dziewicza, nienaruszona – przynajmniej tu i tam, miejscami.

Od ponad pięciu i pół wieku wierni licznie pielgrzymują do miejsca objawień Czternastu Świętych Wspomożycieli w Górnej Frankonii. Wpisana w malowniczy krajobraz obecna bazylika jest nie tylko lokalnym miejscem kultu, lecz przyciąga pielgrzymów z całych Niemiec, a także z innych krajów, głównie niemieckojęzycznych.

Polska małych miejscowości jest arcyciekawa. Weźmy taki Oporów spod Kutna. Żeby w centralnej Polsce ostał się nienaruszony od XV wieku zamek, chociażby niewielki rozmiarami! To niezwykłość. Skromny zameczek stoi pośrodku rozległego parku na niewielkiej wysepce. Tę zewsząd oblewa woda w fosie tak szerokiej, iż może wydawać się dziełem natury, nie człowieka.

Piękne są plaże w Łebie, zresztą jak większość plaż na polskim wybrzeżu Bałtyku. A jeszcze piękniejsza jest ich oprawa – ów pas wydm, białych jak śnieg, o sypkim piasku z kępami turzyc, a za nimi bór sosnowy, ten bliżej morza powykręcany od wiatru, aromatyczny, szumiący, cudowny o każdej porze roku, podbity wrzosem i borówkami. Ale wydmy mogą być groźne, szczególnie wędrujące, potrafią zasypać nawet ludzkie siedziby.

Mamy szczęście żyć i mieszkać w mieście, w którym historia cicho, acz nieustannie towarzyszy teraźniejszości. Przebiegamy po ulicach Krakowa, mijamy wspaniałe kościelne budowle, podziwiamy ich bogate i piękne wnętrza, ale czy myślimy o tym, że tymi samymi uliczkami kiedyś przechodzili ludzie, którzy swoim bogobojnym życiem zasłużyli nie tylko na miano błogosławionych czy świętych, ale również na to, aby pamięć o nich przetrwała i żyła także wśród współczesnych pokoleń? Nasuwają się tutaj słowa o. Norberta Golichowskiego, który w 1898 r. przy okazji 400.