Powiedzieliśmy już, że zgodnie z powszechnym nauczaniem Kościoła naszym ludzkim rozumem — chociaż jest on ograniczony i niedoskonały — możemy poznać nie tylko istnienie Pana Boga, ale także wiele Jego przymiotów. Dodałem też, że to właśnie owo światło rozumu sprawia, że możemy wspólny język znaleźć z ludźmi, którzy w Pana Boga nie wierzą, bo albo o Nim nigdy nie słyszeli — rzadko to się zdarza co prawda, ale się zdarza — albo mają o Nim mgliste tylko pojęcie, albo wreszcie wiedzą o Nim bardzo wiele, ale Go nienawidzą.

Człowiek na obraz Boży jest stworzony i na Boże podobieństwo, mimo to jednak może zapomnieć o swojej „wewnętrznej i życiodajnej łączności z Bogiem”¹, może jej „nie dostrzegać, a nawet wprost ją odrzucać"². Dlatego dzisiaj zajmiemy się tymi ludźmi, którzy – bardzo często bez własnej winy – nie dostrzegają tego, że są wewnętrznie związani z Panem Bogiem i że tylko On jest jedynym i ostatecznym źródłem nawet ich fizycznego życia. Na polecenie naszego Katechizmu zapytamy, czy poza szczególnym objawieniem Bożym istnieje jakiś sposób na poznanie – bodaj niedoskonałe – Pana Boga. Odpowiedź na to pytanie przyda się także nam samym, bo chociaż od chwili chrztu świętego jesteśmy obdarzeni łaską wiary nadprzyrodzonej, to jednak trzeba nam co jakiś czas przynajmniej odbudowywać i poprawiać dobre samopoczucie ludzkiego rozumu, który wobec coraz to ciekawszych nowoczesnych wynalazków czuje się z każdym dniem, jeżeli nie z każdą chwilą, coraz to bardziej upokorzony.

Po tragicznych wydarzeniach w Biesłanie w Północnej Osetii w 2004 roku watykański dziennik L'Osservatore Romano zamieścił na pierwszej stronie zdjęcie dłoni dziewczynki, którą martwą znaleziono w gruzach szkoły. Właściwie to nic takiego. Martwa dłoń dziecięca, dość szeroko rozwarta, lekko poraniona, zwłaszcza palce, obsypana prochem gruzu albo piaskiem. Na środku dłoni jednak znajduje się zdjęty z szyi krzyżyk z łańcuszkiem, tylko że łańcuszek jest owinięty wokół dolnej części palców zmarłej.