W III tygodniu Ćwiczeń duchownych mamy sposobność dłużej zatrzymać się przy cierpiącym Panu Jezusie.

Krzyż Jezusa jest pełen paradoksów. Jest bowiem znakiem hańby i chwały, miarą okrucieństwa i miłości, wyrazem słabości i jednocześnie świadectwem największej mocy.

Każdy z nas jest zaproszony, by – jak kiedyś Samarytanka – spotkać Pana Jezusa przy studni naszego życia. Tylko On, nasz Zbawiciel, wie, co jest w człowieku, odsłania prawdę o nas samych, demaskuje nasze grzechy.

Podstawą duchowości Apostolstwa Modlitwy jest upowszechnianie przekonania, iż każdy chrześcijanin został powołany  do głębokiego  zjednoczenia z Chrystusem Odkupicielem. Środkiem do zjednoczenia jest codzienne ofiarowanie swego życia Sercu Chrystusa. Apostolstwo Modlitwy przynagla swych członków do szukania najbardziej  skutecznych dróg apostołowania.

Jak rodziły się Ćwiczenia duchowne św. Ignacego Loyoli?

To wszystko, co w życiu duchowym i w życiu Kościoła wydaje trwałe i różnorodne owoce świętości, rodzi się zwykle pośród cierpienia i przeciwności. Jest też poddawane wymagającym próbom, by wreszcie przynależeć do bogatego skarbca Kościoła, z którego wszyscy ludzie poszukujący Boga mogą ciągle czerpać chrześcijańską mądrość.

W jednej ze swoich książek kard. Carlo Maria Martini SJ napisał, że najważniejszą postawą człowieka w życiu jest bycie autentycznym, prawdziwym. Gdy żyjemy w prawdzie i blisko Boga, wtedy nasze życie staje się piękne i pełne radości. Układa się w harmonijną i sensowną całość. Wszyscy szukamy prawdy. Pragniemy być szczerzy i zintegrowani. Pragniemy, by nasze słowa i czyny pokrywały się, by nie było w naszym życiu udawania. To wielka pokusa, bo każdy z nas chciałby wypaść jak najlepiej przed innymi. Grzech jest takim udawaniem, szukaniem szczęścia poza Bogiem.