Niedziela Palmowa;
Ewangelia według św. Marka 14,1 – 15, 47

Przychodzi w glorii i chwale, choć wie, że wyrok śmierci został wydany. Przychodzi do swoich, choć wie, że nie wszyscy Go przyjmą. Przychodzi i podejmuje daną mu chwilę. Nie chełpi się tymi okrzykami. Jeśli oni przestaną, to kamienie wołać będą.

Niedziela Palmowa mówi o życiu człowieka. O smutkach i radościach tegoż żywota. O zwycięstwach i porażkach. O czasie wojny i czasie pokoju. Więcej nawet, ukazuje prawdę o człowieku i jego życiu. Bóg w to wchodzi! Bierze takim, jakim ono jest. W takim stanie, w jakim się znajduje. Ojciec przychodzi w Synu do człowieka.

Wsłuchajmy się w modlitwę kolekty z Niedzieli Palmowej: Wszechmogący, wieczny Boże, aby dać ludziom przykład pokory do naśladowania, sprawiłeś, że nasz Zbawiciel przyjął ciało i poniósł śmierć na krzyżu; daj nam pojąć naukę płynącą z Jego męki i mieć udział w Jego zmartwychwstaniu.

Życie nasze naznaczone jest flakonikami – tym co cenne, najdroższe, i pieniędzmi – tymi, które mamy i tymi, które chcielibyśmy mieć. Usłyszysz w tymże życiu „hosanna”, ale i „ukrzyżuj”. Nie brakuje też piania koguta. Chleb na stole znajdziesz i kubek z wodą, ale i pogoń za przyjemnościami różnego rodzaju. Jest tak i jest nie. Nie zabraknie: nie wiem.

Są w życiu przygotowania do święta i świętowanie, choć gros stanowi zwykła codzienność. Nie brakuje w nim żarliwej, spontanicznej modlitwy i radosnych okrzyków, ale i bolesnej modlitwy Ogrójca. Usłyszy się Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił i… w Twoje ręce oddaję ducha mego. Jest zdrada, zaparcie się i odrzucenie. Jest chusta Weronika i pomocne ramię Szymona. Jest wyznanie wiary i ucieczka od niego. Są ciemności i światło. Są narodziny i śmierć.

Prawda o życiu! Samo życie! Jezus Chrystus wszedł w to wszystko i wziął na siebie. Chce być z nami. Wielki Tydzień to czas kontemplacji Ojca w Synu, czas zapatrzenia się w Serce Boga, czas zasłuchania się w bicie tegoż Serca. Niech będą to dni wpatrywania się w Serce Jezusa, które bije dla nas.