29. Niedziela zwykła;
Ewangelia według św. Mateusza 22, 15-21

Decydującym elementem odpowiedzi są jej ostatnie słowa, które wychodzą wyraźnie poza problematykę poruszoną w pytaniu. Podważają one generalnie możliwość odpowiedzi gotowej na wszystkie okazje, reguły, które by można zastosować w każdym przypadku. Do Boga należy bowiem wszystko, również ten, kto postawił pytanie (E. Schweizer).

Jezus nie daje słuchaczom gotowej recepty, przepisu, jak zachować się w konkretnej sytuacji. Wyraźnie wychodzi w swoim przepowiadaniu poza kierunek, który zrodził się w Izraelu, aby wszystko opisać i skatalogować. Stąd powstało aż 613 przykazań. Bóg na górze Synaj dał Narodowi Wybranemu dwie tablice z dziesięcioma przykazaniami, gdy przyszedł Jezus, było ich już kilkaset. Przykazania opisywały i regulowały każdą możliwą dziedzinę życia. Jednak gubiły ważny element związany z rozeznawaniem, wyborem i odpowiedzialnością. Izraelita musiał „tylko” przyswoić sobie zasady i wprowadzać je w życie. Wypowiedź Jezusa kieruje nas w stronę bliskości, zażyłości i relacji do Boga. Przywraca kierunek, który Bóg wyznaczył w przymierzu z Mojżeszem.

Cezar i Bóg w Ewangelii nie zostają przedstawieni jak równi władcy. Cezar jest wprawdzie władcą, ale musi zdać sprawę z tego, co robi, przed Bogiem, który jest najwyższym Królem całej ziemi. Dajcie cezarowi, co do niego należy, oznacza, aby oddać mu to, co sam Bóg chce, aby zostało mu oddane. Pokazuje to ograniczenia jego działania jako władcy ziemskiego. Jako ludzie wierzący nie musimy wybierać, któremu Panu należy służyć.

Ewangelia nie tylko zatrzymuje się na relacji do władcy. Rozciąga się również na tych wszystkich, którzy są ubodzy, pozbawieni głosu i praw, zapomniani, poddani różnego rodzaju uciskom. Bogu nie oddajemy tego, co Mu się należy, tylko w kościele, ale w każdym miejscu i w każdym spotkaniu.