Benedykt XVI 8 czerwca 2019 roku w klasztorze Mater Ecclesiae napisał modlitwę dedykowaną austriackiej diecezji Eisenstadt, która w 2020 roku będzie obchodzić 60-lecie swojego powstania. Odnosi się w niej nie tylko do historii austriackiego Kościoła, ale także do współczesnego kryzysu. Także dzisiaj naszej wierze zagraża umniejszenie, poddające ją kryteriom tego świata i przez to odbierające jej wielkość. Panie, pomóż nam w tej godzinie być i pozostać prawdziwie katolickimi – czytamy w modlitwie, której fragment publikujemy.

Panie Jezu Chryste, (...) Ty, Wiekuiste Słowo Boże, wkroczyłeś w nasz czas i przyjąłeś ciało – stałeś się człowiekiem. Nie odłożyłeś człowieczeństwa jak ubrania, które miałbyś nosić tylko przez chwilę. Nie, przyjąłeś je aż do śmierci na krzyżu, poranione i znękane i jako Zmartwychwstały jesteś już na zawsze człowiekiem. Porównałeś siebie do ziarna pszenicy, które upada w ziemię, umiera i właśnie w ten sposób przekracza pojedynczość i nieustannie przynosi owoc. Jesteś wśród nas zawsze obecny w świętej Eucharystii, oddajesz się w nasze ręce i serca, tak, by mogła powstać nowa ludzkość. W ten sposób Twoje stanie się człowiekiem nie jest dla nas jakimś odległym wydarzeniem, ale dotyka każdego z nas, wzywa każdego z nas. (...) Pomóż nam żyć i umierać w tajemnicy ziarna pszenicy i w ten sposób służyć pojawianiu się nowej ludzkości.

Zanim odszedłeś z tego świata do Ojca, by w ten właśnie sposób być z nami nowy, powierzyłeś uczniom misję pójścia na cały świat i chrzczenia ludzi w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Przyjmowanie chrztu czyni z nas nową społeczność, Twój Kościół. Tak jak nam przepowiedziałeś, to Twoje nowe Ciało, obejmujące cały świat, wyróżnia się Twoją bliskością, która udziela temu Ciału ducha. [To Ciało] cechuje się też naszą słabością, pokonywaną przez nas z niemałym trudem. W tej godzinie naszej historii dziękujemy Ci za łaskę powołania nas do Twojego Kościoła. Dziękujemy Ci za piękno i wielkość, które poprzez [Kościół] w widzialny sposób wkroczyło na ten świat. Prosimy Cię ponadto: pomóż nam wytrzymać ciemność, wciąż i wciąż okrutnie działającą w tym świecie.

(…) Także dzisiaj naszej wierze zagraża umniejszenie, poddające ją kryteriom tego świata i przez to odbierające jej wielkość. Panie, pomóż nam w tej godzinie być i pozostać prawdziwie katolickimi – w wielkości Twojej prawdy, żyć i umierać w Twoim byciu Bogiem [niem. Gott-Sein-red.]. Podaruj nam znowu odważnych biskupów, którzy poprowadzą nas ku jedności z wiarą i ze świętymi wszystkich czasów i pokażą nam, że w ten właśnie sposób czynimy zadość służbie pojednania (...). Panie Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.