5 lipca 2009 - XIV NIEDZIELA ZWYKŁA
Prorok lekceważony

I czytanie (Ez 2, 2-5): Bóg zwraca się do proroka Ezechiela: Synu człowieczy - mały, biedny człowiek zostaje powołany na rzecznika Boga, który go posyła do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwiali, występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego, do ludzi o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach.

II czytanie (2 Kor 12, 7-10): Św. Paweł z powodu Chrystusa doznaje obelg, prześladowań i ucisków, równocześnie w nim samym tkwi tajemniczy oścień dla ciała, wysłannik szatana. Wyniesiony aż do trzeciego nieba, obdarowany ogromem objawień, jest przez niego policzkowany. Apostoł jednak nie rozpacza, ale się chlubi ze swoich słabości, albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny, bo mieszka we mnie moc Chrystusa.

Ewangelia (Mk 6, 1-6): Nikt nie był tak radykalnie odrzucony jak Jezus - opuszczony przez apostołów, przez Judasza zdradzony i wydany, odrzucony przez własny naród, przez pogan skazany na śmierć. On sam, Jego słowa, nauka i posłannictwo są tak wielkie, że nawet jego ziomkowie i krewni w Nazarecie nie są w stanie pojąć, kim On jest i zrozumieć Jego posłannictwa, dlatego Go odrzucają. Jezus się nie gorszy, ale zdumiewa Go ich niedowiarstwo - tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony!

Nie dziwmy się, że i my, którzy wierzymy i jesteśmy wierni Chrystusowi, napotykać będziemy różne sprzeciwy i lekceważenia ze strony świata i ludzi, przeżywać będziemy lęki i wewnętrzne opory.

12 lipca 2009 - XV NIEDZIELA ZWYKŁA
Chrystus-Prorok i Słowo Prawdy

I czytanie (Am 7, 12-15): W Betel wzniesiono królewską świątynię i królewską budowlę. Działali tu urzędowi prorocy, ustanowieni przez ludzi i przez nich opłacani. Kapłan Amazjasz zakazuje Amosowi tu przemawiać. Gdy Amos mówi: nie jestem prorokiem, to stwierdza, że nie jest prorokiem opłacanym przez ludzi, bo: od trzody wziął mnie Pan i Pan dał mi polecenie: idź, prorokuj. Prorok jest rzecznikiem, heroldem Boga - powołanym, aby mówić w Jego imieniu. Przez proroka przemawia sam Bóg. Gdy prawdziwy prorok przemawia do ludzi, rozpoczyna od słów: to mówi Pan - nie ja człowiek. Prorok to usta Boga, w Nim jest źródło mocy i potęgi słowa prorockiego.

II czytanie (Ef 1, 3-14): Św. Paweł jest kimś więcej niż prorokiem. Powołany przez Chrystusa Zmartwychwstałego na apostoła, głosi Dobrą Nowinę o zbawieniu, którą otrzymał bezpośrednio od tego samego Chrystusa. Jej treścią są błogosławieństwa duchowe - dary Bożej miłości: wybranie i przeznaczenie nas na synów, odkupienie i odpuszczenie występków, których zadatkiem jest Duch Święty. 

Ewangelia (Mk 6, 7-13): Wielkim Prorokiem, najważniejszym, jest Chrystus. On nie tylko przekazuje nam słowo Boga, ale sam jest Słowem Prawdy - Wcielonym Słowem Boga Żywego. Kiedyś sam, nauczaniem i własnym życiem, głosił słowo prawdy i dobrą nowinę o naszym zbawieniu. Jezus, wysyłając Dwunastu apostołów, zwielokrotnił swoją misję i działalność Proroka.

Obecnie kontynuuje tę misję w Kościele i przez Kościół, który słowem i czynem - przez różnorakie akcje i dzieła - przekazuje światu i każdemu człowiekowi słowo prawdy, Dobrą Nowinę o naszym zbawieniu.

19 lipca 2009 - XVI NIEDZIELA ZWYKŁA
Jezus Chrystus - Dobry Pasterz

I czytanie (Jr 23, 1-6): Królowie i przywódcy narodu byli złymi pasterzami: rozpraszali owce i prowadzili je do zguby. Dlatego przez Jeremiasza Bóg zapowiada, że wzbudzi Dawidowi potomka - Odrośl Sprawiedliwą -który będzie pasterzem i królem. On przyniesie na ziemię prawo, sprawiedliwość i zbawienie. 

II czytanie (Ef 2, 13-18): Chrystus swoją pasterską troską i królewską władzą obejmie całą rozbitą i podzieloną ludzkość. On zjednoczy tych, którzy są daleko i tych, którzy są blisko - to znaczy żydów i pogan, sprawiedliwych i grzeszników. A ta jedność to coś więcej niż organizacja, przynależność do jednego Kościoła i jednej wiary. Przez krzyż z dwóch rodzajów ludzi Chrystus stworzył w sobie jednego, nowego człowieka - tak jednych jak i drugich pojednał z Bogiem w jednym ciele - czyli w jednym Kościele, który jest Jego Mistycznym Ciałem. W ten sposób tak jedni, jak i drudzy w jednym Duchu mają przystęp do Ojca.

Ewangelia (Mk 6, 30-34): Jezus przychodzi jako Dobry Pasterz zapowiedziany przez Jeremiasza. Najpierw skupia wokół siebie apostołów, a potem przygarnia wielki tłum ludzi. Niedzielna perykopa ukazuje Apostołów, którzy wracają z wyprawy misyjnej. Najpierw Jezus chce im zapewnić wypoczynek, ale wobec tłumu ludzi, którzybyli jak owce nie mające pasterza, zmienia zdanie i naucza. Tak działa dobry Pasterz: rozdaje chleb słowa Bożego i Chleb Eucharystyczny, a gdy zajdzie potrzeba - zaspokaja głód ciała. 
Ani globalizacja świata, ani zjednoczenie Europy czy narodu nie będzie pełne, trwałe i prawdziwe bez Chrystusa - tym bardziej, jeżeli będzie się ono dokonywało przeciwko Niemu.

26 lipca 2009 - XVII NIEDZIELA ZWYKŁA
"Stół dla mnie zastawiasz a kielich mój pełny po brzegi"

I czytanie (2 Kor 4, 42-44): Istniał zwyczaj dzielenia się z Bogiem tym, co człowiek wypracował. Do Niego należy chleb z pierwocin. Taki dar przynosi prorokowi pewien człowiek. Prorok nie kładzie go na ołtarzu, ale rozdaje ludziom, powołując się na słowo Boże: nasycą się i pozostawią resztki. I tak dokonuje się cud dzielonego chleba.

II czytanie (Ef 4, 1-6): Dla Kościoła taki cud dokonuje się w Eucharystii. Jest ona źródłem jedności. Przejawia się ona najpierw w tym, że znosimy się nawzajem w miłości, z pokorą, cichością i cierpliwością. Ale istota tej jedności jest o wiele głębsza. Ci, którzy łamią i spożywają Chleb Eucharystyczny, stanowią Jedno Ciało czyli Kościół. Św. Paweł jego najgłębszą tajemnicę ujmuje w słowach: jedno Ciało, jeden Duch i jedna nadzieja. A źródła, z których ten Kościół ciągle i na nowo się rodzi i jednoczy, to: jeden Pan, jedna wiara i jeden chrzest - bo jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich - który działa przez wszystkich i we wszystkich.

Ewangelia (J 6, 1-15): Za Jezusem szedł wielki tłum, bo widziano znaki i cuda, jakie czynił. Na oczach tysięcy ludzi Jezus rozmnaża chleb - wszyscy się nasycili - pełni podziwu chcieli Go obwołać królem. Widzieli w Nim mesjasza politycznego, który będzie powtarzał cud manny, przepędzi władców pogańskich i założy mocarstwo polityczne. Jezus ucieka od nich na górę. Następnie w Kafarnaum odsłoni sens cudownego rozmnożenia chleba i tajemnicę siebie samego: Jam jest chleb życia.

Eucharystia jest w centrum wszystkiego, wszystko i wszystkich przenika, osądza, przemienia i jednoczy. Zarówno Jezus, jak i jego Kościół nie ma posłannictwa politycznego. Jezus przez swój Kościół przygotowuje ludzi do tego, aby polityka stała się roztropną troską o dobro wspólne.