Paweł Apostoł w swoich listach pisał, że Jezus Chrystus dla nas stał się ubogi, aby nas swym ubóstwem ubogacić. Będąc Synem – równym Ojcu, uniżył się. Stał się Człowiekiem. Jego Serce jest najbardziej ubogie. Całkowicie zdany na Ojca, ogołocił samego siebie. Dlatego Ojciec Go wywyższył. Odbiciem Serca Jezusowego jest Serce Maryi, pokornej Służebnicy Pana, na której uniżenie wejrzał Bóg. To Serce ze względu na swe ubóstwo zostało napełnione wszelką łaską.

Dziwnie to brzmi: jezuici-pustelnicy. Mieszkańcy jaskiń i grot. Niczym starożytni anachoreci egipskiej Sketis i Pustyni Nitryjskiej, a później eremici Palestyny i Gazy. Chrześcijanie, inspirowani Ewangelią, zapragnęli żyć ascezą gdzieś w połowie III w. Szukając Boga, zaczęli wycofywać się na miejsca pustynne, by ukryć się na peryferiach ludzkich siedlisk, w chatach, dołach, pustych grobach, ruinach czy pieczarach.

Ja i Ojciec przyjdziemy i mieszkanie u niego uczynimy. Otwórz swoje drzwi Temu, który przychodzi, otwórz twą duszę, rozszerz wnętrze twego umysłu, aby zobaczył bogactwo prostoty, skarby pokoju, słodycz łaski.

Z o. Pierre-Louisem Tulasne z Centrum Siloe (Francja) rozmawia Joanna Szubstarska.

Wyraźne wspomnienie o sercu Chrystusa pojawia się już w duchowych pismach z okresu średniowiecza, a więc ponad pół tysiąclecia zanim pojawiło się jego jezuickie ujęcie. Odniesienia znajdujemy w dziele Vita Mystica oraz w pismach św. Bonawentury, św. Anzelma, św. Bernarda, św. Matyldy i św. Gertrudy.