Tak więc Kościół troszczy się o nasze zbawienie jak najlepsza z matek i w tym okresie poucza nas w hymnach, pieśniach i słowach natchnionych przez Ducha Świętego, a także przez obrzędy, jak mamy przyjmować tak wielkie łaski sercem pełnym wdzięczności i wzbogacać się ich owocami.

Napisane jest: Łączcie się ze świętymi, bo ci, którzy z nimi się łączą, dostępują uświęcenia. Na innym zaś miejscu czytamy: Z człowiekiem niewinnym będziesz niewinny, z wybranym będziesz wybrany, a z przewrotnym staniesz się przewrotny. Łączmy się przeto z ludźmi prawymi i sprawiedliwymi, albowiem należą oni do wybranych Boga.

Gdy Jezus przekazywał uczniom słowa Ojcze nasz…, zapewne chciał, by często je powtarzali. I rzeczywiście, pierwsi chrześcijanie odmawiali tę modlitwę głośno kilka razy dziennie. Stanowiła ona centrum ich modlitewnego życia. Już wtedy przeczuwali, że takie powtarzanie może przerodzić się w czynność automatyczną. Dlatego dbali o to, by ciągle zgłębiać treść modlitwy, na nowo odczytywać znaczenie wypowiadanych słów i wyrażeń, ożywiać użyte w tekście obrazy. Pisali więc komentarze do Modlitwy Pańskiej. Tacy Ojcowie Kościoła, jak Tertulian, Cyprian, Orygenes omawiali szczegółowo każde, nawet najmniejsze słówko tej modlitwy, wyciągając duchowy pożytek.

W kwadratowym polu widzimy symbolicznie przedstawioną łódź – będącą obrazem Kościoła, unoszącą się na falach zaledwie graficznie zaznaczonych. Jej masztem jest krzyż z żaglami, na których widoczny jest, jakby w ruchu, triagram Chrystusa – IHS. Tłem dla żagli jest słońce, które w powiązaniu z triagramem symbolizuje Eucharystię.

Msza święta dla wielu z tych, którzy uczestniczą w niej w niedzielę, jest nieraz jedyną formą modlitwy, jaką praktykują. Dla innych – drugą, obok mniej lub bardziej systematycznej modlitwy osobistej. Natomiast dla pewnej grupy osób, które więcej się modlą, Eucharystia stanowi najistotniejszy punkt ich duchowego życia.