Corocznie majowy miesiąc obchodzimy w polskim Kościele jako czas poświęcony Matce Bożej. Nieprzypadkowo tak się dzieje, bo Ona sama jest dla nas uosobieniem „wiosny Nowej Ery”, a maj właśnie jest pierwszym miesiącem roku, w którym aura nasza nie mocuje się już z porannymi przymrozkami, ale uśmiecha się słonecznie do całego świata.

Gdy więc (...) jasna noc, która blask zmieszała z promieniami wschodzącego słońca, przeszła dalej w biegnący dzień, nie przerwany już żadną ciemnością, rozważmy, bracia, proroctwo: Oto dzień, który uczynił Pan. Przedstawia ono rzecz nietrudną do spełnienia: radość i wesele według słów: Weselmy się w nim i radujmy. Co za wspaniały nakaz, co za słodka rada! Któż nie posłucha takiego polecenia? Któż zaraz nie przystąpi do jego wykonania? Nakazana jest radość, polecone wesele, gdyż znosi się karę za grzechy i ból zamienia się w radość.

Zasadniczym celem modlitwy kontemplacyjnej jest tzw. hezychia, czyli czuwanie i twórczy pokój serca, taki stan milczenia i ciszy, w którym dzieje się to, co wyraził Jan Chrzciciel, mówiąc o Chrystusie: On ma wzrastać, a ja się umniejszać (J 3, 30). Aby osiągnąć to milczenie podczas modlitwy serca, trzeba starać się uwolnić od myśli i pojęć, od naszych wyobrażeń, zapomnieć o zranieniach, jakich się doznało w życiu, bo one zamykają serce i nie pozwalają spocząć przed obliczem Boga. Trzeba się oderwać od wszystkich pragnień, planów i uczuć związanych ze stworzeniami, a szczególnie od chęci imponowania innym.

Co mają jezuici wspólnego z sercem? Na pierwszy rzut oka jedno do drugiego jakoś nie przystaje. Nawet przychylni zakonowi badacze wyobrażają sobie jezuitę, towarzysza Jezusowego, raczej jako kardiologa niż jako gorliwego apostoła Serca Jezusa. Kiedyś było inaczej. W pewnym okresie jezuici mieli jakby monopol na kult Serca Jezusowego.

Wyrażenie „Serce Jezusa” kojarzy się zwykle z odstręczającym sentymentalizmem – pisze A. Stock. Wielu uważa obrazki Serca Jezusa za kicz religijny, a modlitwy do Niego – za typowy przykład egzaltowanej pobożności.