Dlaczego bez końca można mówić o miłości Boga? Ponieważ jest ona jak rwąca rzeka: gdy jest się daleko, niczym szczególnym się nie wyróżnia, ale gdy się jej przyjrzeć, widzimy, że każda następna fala jest niepodobna do poprzedniej, i choć to tylko woda, to wciąż przybiera nowe kształty i formy, aż budzi się w nas ciekawość, co będzie dalej? Miłość Boga – choć dla tego, kto Go nie zna, nie jest niczym szczególnym – to dla kochającego jest nieprzerwanym ciągiem wciąż nowych i niepodobnych do siebie uczuć. Każdy ukochany, choć już tak wiele od Boga otrzymał, wciąż chce brać coraz więcej.

Odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała (Ez 36, 26). Obraz kamiennego serca u Ezechiela przedstawia nie tylko sztywny, zimny, martwy sposób myślenia, lecz także przypomina „nowe przymierze” zapowiedziane przez proroka Jeremiasza: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu (Jr 31, 33).

Corocznie majowy miesiąc obchodzimy w polskim Kościele jako czas poświęcony Matce Bożej. Nieprzypadkowo tak się dzieje, bo Ona sama jest dla nas uosobieniem „wiosny Nowej Ery”, a maj właśnie jest pierwszym miesiącem roku, w którym aura nasza nie mocuje się już z porannymi przymrozkami, ale uśmiecha się słonecznie do całego świata.

Gdy więc (...) jasna noc, która blask zmieszała z promieniami wschodzącego słońca, przeszła dalej w biegnący dzień, nie przerwany już żadną ciemnością, rozważmy, bracia, proroctwo: Oto dzień, który uczynił Pan. Przedstawia ono rzecz nietrudną do spełnienia: radość i wesele według słów: Weselmy się w nim i radujmy. Co za wspaniały nakaz, co za słodka rada! Któż nie posłucha takiego polecenia? Któż zaraz nie przystąpi do jego wykonania? Nakazana jest radość, polecone wesele, gdyż znosi się karę za grzechy i ból zamienia się w radość.

Zasadniczym celem modlitwy kontemplacyjnej jest tzw. hezychia, czyli czuwanie i twórczy pokój serca, taki stan milczenia i ciszy, w którym dzieje się to, co wyraził Jan Chrzciciel, mówiąc o Chrystusie: On ma wzrastać, a ja się umniejszać (J 3, 30). Aby osiągnąć to milczenie podczas modlitwy serca, trzeba starać się uwolnić od myśli i pojęć, od naszych wyobrażeń, zapomnieć o zranieniach, jakich się doznało w życiu, bo one zamykają serce i nie pozwalają spocząć przed obliczem Boga. Trzeba się oderwać od wszystkich pragnień, planów i uczuć związanych ze stworzeniami, a szczególnie od chęci imponowania innym.