Nie brak pism duchowych, mądrych i pobożnych, które na przestrzeni wieków próbowały wyjaśnić, opisać tajemnicę kultu Serca Bożego. Ale co dla nas dzisiaj znaczy Serce Pana Jezusa? Kojarzy się z nabożeństwem? Z kultem? Z litanią? Dla młodszych brzmi trochę niedzisiejszo. Czasem warto jest zapytać o nasz zwykły sposób mówienia, bo w nim widać, jak rozumiemy słowa i rzeczywistość.

Kamień spadł komuś z serca – ktoś pozbył się troski, zmartwienia, odczuł prawdziwą ulgę.

Coś komuś leży na sercu – ktoś czymś się bardzo przejmuje, na czymś mu bardzo zależy.

Najczęściej gdzieś w połowie życia, może między czterdziestym a pięćdziesiątym rokiem, pojawia się potrzeba spojrzenia na swoją przeszłość. Wzrasta zainteresowanie własną historią, sensem tej historii: Po co się żyje? Czy sprawy miały jakiś związek z sobą? Czy to, co się przeżyło, przyniosło coś dobrego? Spojrzenie na to, co było, nie jest proste.

Niekiedy uważano, że nauka o Trójcy Świętej jest tak wzniosła, iż nie ma nic wspólnego z życiem konkretnego człowieka i społeczeństwa. Choć to przecież fundament i wyróżnik chrześcijaństwa, to jednak długo trudno było przełożyć tę naukę na praktyczne konsekwencje.

Dlaczego bez końca można mówić o miłości Boga? Ponieważ jest ona jak rwąca rzeka: gdy jest się daleko, niczym szczególnym się nie wyróżnia, ale gdy się jej przyjrzeć, widzimy, że każda następna fala jest niepodobna do poprzedniej, i choć to tylko woda, to wciąż przybiera nowe kształty i formy, aż budzi się w nas ciekawość, co będzie dalej? Miłość Boga – choć dla tego, kto Go nie zna, nie jest niczym szczególnym – to dla kochającego jest nieprzerwanym ciągiem wciąż nowych i niepodobnych do siebie uczuć. Każdy ukochany, choć już tak wiele od Boga otrzymał, wciąż chce brać coraz więcej.

Odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała (Ez 36, 26). Obraz kamiennego serca u Ezechiela przedstawia nie tylko sztywny, zimny, martwy sposób myślenia, lecz także przypomina „nowe przymierze” zapowiedziane przez proroka Jeremiasza: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu (Jr 31, 33).