Dziękczynienie wyrażone w prefacji jest świadectwem wiary Kościoła, który uwielbia Boga za to wszystko, co dokonało się w Jego Synu w momencie ukrzyżowania i wkrótce potem – wobec Ukrzyżowanego – już po Jego śmierci, o której świadczy umiłowany uczeń Pana.

Bernadeta Soubirous urodziła się w 1844 r. w Lourdes, u bram Pirenejów. Jej ojciec prowadził młyn, matka trudziła się pracą najemną. Dziewczynka była najstarsza spośród sześciorga rodzeństwa. Aby wesprzeć rodzinę, jej ciotka mieszkająca w Bartres wzięła ją do siebie, by pomagała przy wypasie owiec. Cisza górskiej okolicy była dla niej zaproszeniem do modlitwy różańcowej. Pomimo bardzo skromnych warunków życia nigdy nie narzekała na swój los. Narastające pragnienie przyjęcia Pana Jezusa w Komunii św. skłoniło Bernadetę do powrotu do Lourdes, by przez katechezę przygotować się do tego. Ale najpierw musiała się nauczyć czytać i pisać, dlatego uczęszczała do parafialnej szkoły.

Na łamach „Posłańca Serca Jezusowego” pragnę podzielić się z Wami naszymi przeżyciami w afrykańskim sanktuarium maryjnym w Mumbwa, 140 km od Lusaki. Sanktuarium to ma już swoją historię. Powstaje od dwunastu lat.

Podobno Kościół jest jak orzech włoski – ten z najtwardszą skorupą. Skorupą nie do złamania. Nie da się jej zgnieść wyzwolonym, laickim myśleniem. Rewolucją lub kolejną reformacją. Nie da się zgnieść ludzkich serc. Tego, co w nich ostatecznie dobre. I aby dostać się do owocu, do tego, co najważniejsze, trzeba przebić się przez skorupę. Kiedy rozłupiemy ją dokładnie, odgarniemy powoli to co twarde – dostaniemy się do środka, do dobrego owocu. Ta skorupa chroni. Gdyby nie była twarda i mocna – to co najważniejsze i najcenniejsze uległoby zniszczeniu.

Dotąd na naszych spotkaniach katechetycznych mówiłem o źródłach objawienia, czyli o tym, skąd znamy nasze prawdy wiary, i powiedziałem, że mówi nam o tym Pismo święte i tradycja. To było jednak tak, jakbyśmy na brzegu nie kończącego się jeziora stali i pod słońce w dal spoglądali, i w głębiny. Niby już wiele widać, ale jeszcze nie widać tego, co byśmy naprawdę widzieć chcieli, bo albo dal nieskończona nam na to nie pozwala, albo tajemnice jeziora blask słońca w nim odbity zasłania i poznanie ich uniemożliwia.