Jan Paweł II wiele razy, przy różnych okazjach zachęcał nas, byśmy pamiętali o męczennikach XX wieku. To oni wszyscy, bardzo często w dramatycznie trudnych okolicznościach, pośród okrutnych prześladowań totalitarnych systemów, świadczyli o Bogu, który jest Miłością i który nigdy ich nie opuścił. Zjednoczeni z Jezusem Chrystusem zachowali żywą wiarę i silną nadzieję na ostateczne zwycięstwo Boga nad złem i przemocą.

W beatyfikacji Zofii Czeskiej z domu Maciejowskiej (1584-1650), która została bezdzietną wdową w wieku lat dwudziestu dwóch, po krótkim, zaledwie sześcioletnim małżeństwie, określenie „wdowa” ma już znaczenie czysto cywilne w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, chociaż znacznie odbiegające od sytuacji kobiet po śmierci męża w XVII stuleciu. Prawodawstwo ówczesne nie przewidywało tych samych uprawnień mężczyzn i kobiet. Ten brak równouprawnienia był szczególnie dotkliwy w dziedzinie spraw majątkowych i spadkowych. Odbiło się to boleśnie na całym życiu Zofii.

Święty Ignacy w kolejnych tygodniach Ćwiczeń duchownych umieścił szereg kontemplacji. W medytacji ważna jest rola naszej pamięci, rozumu i woli, kontemplacja polega na zastosowaniu zmysłów i pracy wyobraźni w naszym trwaniu przed Obliczem Boga, tak w strapieniu,  praktykować, niezbędna jest żywa wiara, o którą należy pokornie prosić. Święty Ignacy zachęca rekolektanta do wewnętrznego wyciszenia, do skupienia uwagi na samym Bogu oraz do końcowej rozmowy z Maryją, bo sam wiele razy doświadczył, że Ona może wyprosić nam jakąś ważną łaskę u Boga.

Niezrównane są zasługi błogosławionej Dziewicy, a Jej nieustanne orędownictwo za nami ma wielką moc w obliczu Pana. Wszystko jest wiadome i odsłonięte przed oczami Stwórcy, a w tym Boskim świetle widzi Ona wszystkie grożące nam niebezpieczeństwa i lituje się nad nami serce macierzyńskie tej słodkiej i łaskawej Pani. Z niezbadanych wyroków Bożej Opatrzności nazwano Ją Maryją, czyli Gwiazdą morza, a imię to wyraża Jej dobroczynne działanie.

Mocne słowa kieruje Jezus do gorszycieli: o kamieniu młyńskim, o ucinaniu rąk, nóg, o wyłupywaniu oczu. Czyżby grzech zgorszenia był tak straszny?