Katarzyna (Sieneńska) urodziła się w Sienie 25 marca 1347 r. jako 24. Dziecko w zamożnej rodzinie mieszczańskiej głęboko zakorzenionej w wierze Kościoła. Mając siedem lat, doznała pierwszej mistycznej łaski, ofiarując się całkowicie Bogu. W wieku piętnastu lat wstąpiła do klasztoru sióstr dominikanek nieklauzurowych, który znajdował się w jej rodzinnym mieście. Z wielkim oddaniem opiekowała się chorymi na trąd i dżumę. Oblubienicą Jezusa stała się na początku 1367 r. podczas modlitwy wynagradzającej za obojętność świata wobec daru Odkupienia. Jezus Chrystus 1 kwietnia 1375 r. obdarzył ją stygmatami, zewnętrznymi znakami swojej męki. Ona zaś do końca życia skrzętnie je ukrywała przed swoimi uczniami i przyjaciółmi, by nie być oskarżaną o pychę czy chęć rozgłosu.

Drodzy Członkowie Apostolstwa Modlitwy! Najnowszy papieski dokument, adhortacja apostolska Evangelii Gaudium papieża Franciszka o głoszeniu Ewangelii we współczesnym świecie, zachęca nas, abyśmy zapoznali się z najważniejszymi wyzwaniami, przed którymi stoi Kościół XXI wieku. Niech wybrane poniższe teksty staną się podstawą do wspólnotowej i osobistej refleksji podczas spotkań Waszych ognisk AM. Ta refleksja niech ubogaci naszą modlitwę i posługę apostolską. (ks. Stanisław Groń SJ)

Czy nie miał racji bł. Jan Paweł II, gdy mówił o współczesnej cywilizacji – cywilizacja śmierci? Można zaryzykować stwierdzenie, że gdy skończy się miłość skończy się świat. Bo jeśli mężczyzna przestaje kochać kobietę, a kobieta mężczyznę, następuje już koniec świata, ludzkiego świata. To może trwać kilkaset lat, ale jest już tylko zamieraniem, tylko pławieniem się w odmętach schyłku. Kiedy kobieta nie potrafi już kochać mężczyzny, choć darzy uczuciem na przykład zwierzęta, albo inną kobietę, niczego już nie rodzi. Kiedy mężczyzna nie potrafi już kochać kobiety, lecz „kocha” co najwyżej techniczne urządzenia albo innego mężczyznę, niczego już nie płodzi (J. Filek).

Pan wzbudzał sędziów dla [Izraelitów], Pan był z sędzią i wybawiał ich z ręki nieprzyjaciół, póki żył sędzia. Lecz po śmierci sędziego odwracali się i czynili jeszcze gorzej niż ich przodkowie. (Sdz 2, 18-19)

Wciąż o coś walczymy, mówiąc inaczej – staramy się, zabiegamy o różne rzeczy: o lepszą pracę, mieszkanie, wykształcenie; o siebie, by mieć piękną figurę i dobrą kondycję, zdrowie; o innych: zwłaszcza o dzieci, by dobrze się odżywiały, były ładnie ubrane, zdrowe, bezpieczne, kochane… To wszystko jest dobre, nawet bardzo. Ale czy wystarczające? Czy zastanawiamy się czasem, czy jest coś nadrzędnego, NAJWAŻNIEJSZEGO w życiu, o co zawsze trzeba będzie walczyć, dokładać starań, by to osiągnąć? Czy jest jakieś źródło, początek wyżej wymienionych wymagań, które porządkuje wszystkie inne?